έχει 'πομείνει"
Κάπου μετά τις εννέα το βράδυ μαζευτήκαμε στο "καπηλειό" τους, να μας φιλέψουν ρακές συνοδεία των τραγουδιών τους.
Ολόγιομο το Κάστρο του Παντοκράτορα Πρεβέζης κι ο ουρανός γεμάτος άστρα φώτιζε τα πρόσωπα τους! Εκείνοι σαν γνήσιοι οικοδεσπότες χαιρετίζουν το κοινό τους με θέρμη και ζητούν από εκείνους να επιβιβαστούν για το δικό τους μουσικό ταξίδι.
Ένα ταξίδι με τα πάνω και τα κάτω του, με τις ανηφοριές του, με τα αδιέξοδα του αλλά και τα μονοπάτια που ανακαλύπτεις και χάνεσαι στην μαγεία του. Το ταξίδι αυτό έχει αγωνίες, κρυφές μελαγχολίες αλλά και ελπίδα. Και θάρρος. Και πίστη. Εκεί κάπου ανάμεσα στα συναισθήματα καρφώνονται στο νου τα λόγια του εκκεντρικού Δημήτρη Αποστολάκη στην αρχή της παράστασης. Λόγια που ζητούν συγχώρεση, για τον τόπο που παρέδωσαν στους νεώτερους.
Ένα ταξίδι αυθεντικό από την μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, που σκορπίζει απλόχερα την γνώση, την παράδοση αλλά και την Κρητική τους ταυτότητα. Αυτό που αγαπάς ένα τόπο χωρίς καλά καλά να έχεις επισκεφτεί, που όμως ερωτεύεσαι από την μουσική τους.
Ξέρεις, όλα αυτά δεν τα λέω εγώ, λόγια μεταφέρω αγαπημένων φίλων που ήταν στο "καπηλειό" μας. Κι εκείνοι δεν έβλεπαν μπρος τους καλλιτέχνες αλλά φίλους, που παίζουν μόνο για εκείνους, για την νύχτα τους!
Τραγούδια ζητούσαν κι εκείνοι σαν πιστοί συνταξιδιώτες ακολουθούσαν. Επτά ποτάμια να μας τραγουδούν για έναν Χαΐνη που τσ' ελπίδες να σκορπίζει και τον ακροβάτη που ποτέ δεν κλαίει.
Όσο για τ όνειρο, το έκανε η Μαρία Κώτη πραγματικότητα με την φωνή της. Η υπέροχη αυτή φωνή που τόσο περίτεχνα στολίζει την εννεαμελή μπάντα.
Και τι απέμεινε από τούτη την βραδιά, η ατίθαση ομορφιά της ψυχής που δεν δαμάζεται και παραμένει ελεύθερη, σαν την Τίγρη του Δημήτρη Αποστολάκη.
Γ. Ζαβαλιάνης - Ζ. Καρκαμπούνα
Δείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες της βραδιάς εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.