Σήμερα για λίγο ξεχάστηκα

Η πρώτη ιστορία του Ναυαγού, λίγες σκέψεις για την εποχή της καραντίνας

Σήμερα για λίγο ξεχάστηκα. Θες κάτι αυτή η πανέμορφη ανοιξιάτικη βραδιά -ίσως η πρώτη αυτού του χρόνου κι αυτής της δεκαετίας, θες ο ήλιος που έκαιγε το μπαλκόνι μέχρι να ολοκληρωθεί και σήμερα το έργο του, ίσως η πρώτη ημέρα αδείας, η πρώτη ημέρα χαλάρωσης μετά από πολύ καιρό, ίσως ο Παυλίδης στα ακουστικά μου (σπάνιο γεγονός θα πουν όσοι με ξέρουν). Πάνω απ' όλα, η παρέα της κοκκινομάλλας δεσποινίδας, της ίδιας που μου κρατά συντροφιά σε όλες τις όμορφες και άσχημες στιγμές.

Χθες το βράδυ -αν και άργησε λίγο- ήρθε η ώρα που αποφασίσαμε να μοιραστούμε κάποιες από τις σκέψεις που γεννούν οι συνθήκες στις οποίες ζούμε τον τελευταίο καιρό. Μεγάλη κουβέντα, μας πήρε το πρωί, κοιμηθήκαμε εξαντλημένοι κι άδειοι. Αλλά όταν ξύπνησα, ήμουν πια ελαφρύς.

Σήμερα, για λίγο ξεχάστηκα και νόμισα πως είναι μια κανονική ημέρα. Από εκείνες που ξυπνάς, ανοίγεις τις μπαλκονόπορτες και παίρνεις μεγάλες ανάσες και νιώθεις τα πνευμόνια σου χορτάτα. Όλα κύλησαν φυσιολογικά, σαν μια από εκείνες τις ημέρες που απλά θέλεις να τις περάσεις στο σπίτι, προστατευμένος από τον έξω κόσμο. Τον έξω κόσμο που τόσο μας λείπει τώρα. Σκέψου, τις προάλλες, σκεφτόμουν ότι μου έλειψε να περιμένω για ώρα το λεωφορείο μέσα στη βροχή, προσπαθώντας κάπου να κρυφτώ για να μην βραχεί το τσιγάρο στα χέρια μου. Η φασαρία των δρόμων. Τα πρόσωπα των ανθρώπων, που τόσο απολαμβάνω να παρατηρώ. Κάθε ρυτίδα, κάθε έκφραση, τα χαμόγελα, τα φωτεινά μάτια, αλλά και τα άλλα, τα βλέμματα τα συννεφιασμένα και τα στόματα τα σφιχτά και σκληρά, κορμιά που άλλοτε βρίσκονται υπό τον πλήρη έλεγχο του μυαλού που φιλοξενούν κι άλλοτε είναι άναρχα κι αποφασίζουν αυτά που θα οδηγήσουν ανθρώπους χαμένους στην ρουτίνα.

Αλλά κι η ρουτίνα, τώρα κι αυτή μας λείπει και μαθαίνουμε -ποτέ δεν είναι αρκετά αργά για να το μάθει κανείς αυτό- πώς να μην θεωρούμε τα πάντα δεδομένα. Σήμερα, θα έπρεπε να ετοιμάζουμε βαλίτσες: Τρεις ημέρες Πήλιο, άλλες πέντε, ίσως και επτά, Θεσσαλονίκη. Αντί γι΄αυτό, ο χρόνος πέρασε και πάλι χωρίς να καταλάβουμε πως, μιας και πλέον έχουμε αρχίσει να χανόμαστε λίγο, να μπερδεύουμε ώρες, ημέρες και εβδομάδες. Καταλαβαίνουμε ότι ξημερώνει, και καταλαβαίνουμε ότι βραδιάζει, αλλά μέχρι εκεί. Οι έρημοι δρόμοι και ο εγκλεισμός δεν σ' αφήνουν να προσδιορίσεις πόσες ώρες έχουν περάσει από την τελευταία φορά που κοίταξες έξω, με την ελπίδα ότι οι άνθρωποι έξω πλέον έχουν πολλαπλασιαστεί κι όλα έχουν περάσει.

Βέβαια, ο γράφων και υπογράφων είναι γνωστός εσωστρεφής και σπιτόγατος. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, διαφορετικά αισθάνεσαι τον εγκλεισμό από επιλογή και διαφορετικά από ανάγκη. "Σήμερα σκέφτηκα ότι έχω να σε δω, πολύ καιρό", λέει ο Παύλος. Κι αν σε ό,τι αφορά την συντροφικότητα και τον έρωτα είμαι τυχερός, κι αυτό το σπίτι δεν έχει γίνει φυλακή, μιας κι έχω με κάποιαν να το μοιραστώ, ο στίχος αυτός δεν παύει να μου φέρνει έναν κόμπο στον λαιμό, με την σκέψη μου να τρέχει στους φίλους και την οικογένεια μου. Έστω, στους ελάχιστους φίλους με τους οποίους από επιλογή διατηρώ πλέον επαφή. Μα και στους ανθρώπους μου που είναι τόσο μακριά και τώρα δεν ξέρω πότε θα μπορέσω ξανά να δω. Γνωρίζω βέβαια πως και αυτοί δείχνουν υπομονή και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να παραμείνω ασφαλής, με τόση σιγουριά όση σιγουριά έχω όταν πιστεύω ότι θα έρθει σύντομα η στιγμή που θα βρεθούμε, πλάι στο κύμα, με ούζο, ψάρια, φωνές, γέλια αλλά χωρίς να λείπουν εννοείται και οι σπόντες για τη γενειάδα μου που όλο μεγαλώνει, για το πτυχίο και τον στρατό, πάντα με όση αγάπη μπορεί να δώσει ένας γονιός στο παιδί του.

Η κατάσταση στην οποία ζούμε τον τελευταίο καιρό, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για ενδοσκόπηση και για να μπει η σφαίρα στην θαλάμη, ούτως ώστε όταν όλα αυτά τελειώσουν, το όπλο να εκπυρσοκροτήσει και με ακόμα περισσότερη δύναμη και ορμή να βγεις έξω και να παλέψεις την ζωή στα ίσια. Αν νιώθεις στάσιμος, τώρα είναι η ευκαιρία να βάλεις τις βάσεις στην εξέλιξη σου. Αν κάπου έχεις κολλήσει και νιώθεις ότι δεν μπορείς άλλο, είναι η κατάλληλη στιγμή για να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να βουτήξεις στο μυαλό σου, να βρεις τι είναι αυτό που σε κάνει να έχεις κολλήσει και να το ξεπεράσεις. Αν πάλι η κατάσταση αυτή σε βρήκε σε μια φάση που όλα πήγαιναν καλά, μην σιχτιρίσεις. Αξιοποίησε αυτόν τον χρόνο για να βρεις κάτι που πιθανόν να έχεις αφήσει πίσω παραμελημένο και δώσε του την προσοχή που του αρμόζει, αξιοποίησε αυτόν τον χρόνο για να οδηγήσεις αυτήν την εξέλιξη που ένιωθες ότι έρχεται στη ζωή σου την ώθηση για να φτάσει στην στρατόσφαιρα.

Η κατάσταση απαιτεί σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αλλά πάνω απ' όλα, η κατάσταση αδέλφια χρειάζεται υπομονή και αισιοδοξία (και να που σου μιλάω εγώ για αισιοδοξία, για φαντάσου). Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό και ψάχνουν τρόπο να βγουν στο χαρτί, αλλά ο πάντα χαοτικός νους δεν μπορεί να τις βάλει σε σειρά για να συνεχιστεί αυτό το κείμενο. Θα επανέλθουμε όμως, το ναυάγιο μας μόλις σάλπαρε (τι ειρωνεία) και το ταξίδι είναι μακρύ. Όσες σκέψεις κρύβονταν πίσω από την κουρτίνα της κούρασης και της ρουτίνας, τώρα έχουν το χρόνο να μπουν σε σειρά και να εκφραστούν. Τώρα είναι η ώρα να εκφράσουμε πολλά πράγματα, τώρα που είμαστε απολύτως και από όλες τις πλευρές εκτεθειμένοι.

Τις "συμβουλές" μου, μην τις ακολουθήσεις. Μόνον αυτή: Βρες τον δικό σου τρόπο να παλέψεις μέχρι το τέλος αυτής της δυστοπικής κατάστασης, ακόμα κι αυτός είναι να περνάς τις ώρες σου μπροστά στην οθόνη του κινητού και του υπολογιστή -γιατί, μην ξεχνάς, πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε, σε αυτήν την περίπτωση, την τεχνολογία σύμμαχο μας. Όλα θα περάσουν αδέλφια και θα επιβιώσουμε και θα βγούμε πιο δυνατοί. Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία. Μόνον, ας ελπίσουμε, πως αυτή τη φορά δεν θα βγούμε απλώς πιο δυνατοί, αλλά πιο σοφοί και πιο ευαίσθητοι.

Αυτή ήταν η πρώτη ιστορία του Ναυαγού, μα θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Εις το επανιδείν,

Ναυαγός