Ο Summer Rain έδωσε το παρόν στο δεύτερο, για να ακούσουμε τους Son Lux, The Bug, Simian Mobile Disco, το θρυλικό Lee Scratch Perry και τους Swans του... επιβλητικού Michael Gira να γιορτάζουν τα τέσσερα χρόνια του φεστιβάλ.
Το πρόγραμμα άνοιξε με τον Son Lux. Ο δημιουργός Ryan Lott και μουσική του παρέα ήρθαν στη Θεσσαλονίκη μετά από 140 εμφανίσεις ανά τον κόσμο, για να κλείσουν τη φετινή τους περιοδεία. Σίγουρα δεν περίμεναν τέτοιο τέλος για την περιοδεία τους, καθώς ο κόσμος ήταν ακόμα λιγοστός, ακολουθώντας το... ελληνικό πρόγραμμα (προσέλευση μετά τις 22:00 -22:30). Παρ' όλα αυτά δεν φάνηκαν να πτοήθηκαν, καθώς έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό παρασύροντας τον κόσμο που είχε την τύχη να προλάβει να τους ακούσει.
Μετά ήταν η σειρά του θρύλου της reggae και dub, Lee 'Scratch' Perry. Με τη μπάντα του να μας υποδέχεται με κλασσικές reggae μελωδίες, ο Perry έκανε την εμφάνιση του με το γεμάτο πλέον Principal να προκαλεί πολύ θόρυβο. Μη μένοντας λεπτό στην ίδια θέση, ο κοκκινοτρίχης καλλιτέχνης με τις... εκλεπτυσμένες στυλιστικές επιλογές μας ταξίδεψε για λίγο στην Τζαμάικα, φέρνοντας μαζί και τη βαλίτσα του!
Με την ώρα να πλησιάζει μεσάνυχτα στη σκηνή, εν μέσω μιας ομίχλης σαν του Λονδίνου, εμφανίστηκε ο Bug, το alter ego του παραγωγού Kevin Martin, ο οποίος μας οδήγησε σε πιο σκοτεινούς και ηλεκτρονικούς ρυθμούς. Η φήμη για την οποία μας είχαν προϊδεάσει οι άνθρωποι του φεστιβάλ επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω. Όταν δε στο δεύτερο σκέλος της εμφάνισης του ανέβηκε στη σκηνή και ο Flowdan, ο οποίος με το δυνατό ραπάρισμα του έδωσε στις σκοτεινές μελωδίες του Bug το κάτι παραπάνω, όλο το κοινό, ή τουλάχιστον όσοι είναι φίλοι αυτής της μουσικής, έφτιαξαν μια ατμόσφαιρα... γηπέδου.
Πλέον ήταν η σειρά των Swans. Ακόμα και αν δεν ήξερες το πρόγραμμα, το καταλάβαινες βλέποντας μαύρα δερμάτινα και μπότες, κατά κύριο λόγο άνω των 35, να κινούνται όσο πιο κοντά στη σκηνή μπορούν. Ορχηστρικές κυρίως συνθέσεις και η εμβληματική φωνή του Michael Gira δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα άλλων εποχών. Κάποια τεχνικά προβλήματα στην αρχή ξεπεράστηκαν, η όχι και τόσο καλή ποιότητα του ήχου που ερχόταν στα αυτιά μας όμως δεν επέτρεψε στους Swans, αλλά και στους προηγούμενους, να μας... εξαντλήσουν.
Θέλω να πιστεύω πως όσο απομακρυνόσουν από τη σκηνή τόσο καλύτερος γινόταν ο ήχος, όμως στις πρώτες σειρές ο θόρυβος επικρατούσε. Παρ' όλα αυτά, το συγκρότημα με τα... κλασσικά ροκ όργανα και κάποια "παράταιρα", από σαξόφωνο μέχρι γκονγκ, όλα παιγμένα μοναδικά από τον Thor (όνομα και πράγμα) Harris, δημιούργησαν ένα σόου από αυτά που δεν έχουμε συνηθίσει και ποτέ δεν θα συνηθίσουμε στην Ελλάδα.
Τελευταίοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Simian Mobile Disco. Το φετινό Plisskën Festival δεν θα μπορούσε να έχει πιο ιδανικό κλείσιμο από το δίδυμο των James Ford και Jas Shaw. Με τον κόσμο να έχει ξεκινήσει να αποχωρεί οι S.M.D. έκαναν αυτό που ξέρουν καλά, στέλνοντας μας χαρούμενους για ύπνο.
Ίσως έφταιγε η βροχή, ίσως το γεγονός πως το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι "δύσκολο". Το σίγουρο όμως είναι ένα: Ένα φεστιβάλ όπως το Plisskën δεν αξίζει στη χώρα μας. Μπορεί ο κόσμος να γέμισε σταδιακά το χώρο, όμως δεν ήταν δεκτικός στο διαφορετικό. Οι φίλοι των Swans δεν έμειναν να ακούσουν τους Simian Mobile Disco, όπως και οι φίλοι του Lee 'Scrath' Perry ξεφυσούσαν μέχρι να κατέβει από τη σκηνή ο Son Lux.
Ευτυχώς υπήρχε και κόσμος που έμεινε "ζωντανός", παρακολουθώντας όλους τους καλλιτέχνες με ανοικτά αυτά και μάτια, δημιουργώντας τον πυρήνα του κόσμου μπροστά από τη σκηνή. Βέβαια, αν δεν υπήρχαν και αυτοί το φεστιβάλ δεν θα είχε πράγματι λόγο να συνεχίζει την πορεία του, κλείνοντας φέτος τέσσερα χρόνια.
Δείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες της βραδιάς εδώ.
Κείμενο - φωτογραφίες: Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.