Αυτή τη φορά δεν μπορούσε να μας ξεφύγει. Δεν τον είδαμε στις 27 Ιουνίου από δική μας απόφαση, τον χάσαμε στις 10 Ιουλίου από απόφαση άλλων, ξέραμε ότι στις 15 Αυγούστου δεν γίνεται να πάμε έτσι εύκολα, οπότε η όγδοη μέρα του όγδοου μήνα ήταν η μόνη ημερομηνία. Ήταν μονόδρομος, όπως συνηθίζεται να ακούμε τώρα τελευταία από πολλούς και για πολλά θέματα. Μόνο που ο δικός μας "μονόδρομος" δεν έχει ποτέ κακό τέλος. Έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς την προσωπική χαρά/ευτυχία/έκσταση του καθενός. Διότι όταν είσαι λάτρης δεν γίνεται να απογοητευτείς από μια συνάντηση με αυτό(ν) που λατρεύεις.
Παρόλο λοιπόν που αυτή τη φορά λόγω του προγράμματος της διοργάνωσης, ο Θανάσης δεν είχε την ευχέρεια να μας προσφέρει μια συνηθισμένη τρίωρη και πλέον μουσική υπέρβαση, πρόλαβε μέσα στο δίωρο που δικαιούνταν να μας ξαναθυμίσει γιατί όλοι εμείς που συναθροιζόμαστε εξ' αιτίας του, είμαστε σπουδαστές της μουσικής και των στίχων του και όχι απλοί ακροατές.
Τα στοιχήματα έπεσαν όλα έξω αυτή τη φορά. Ούτε Αγρύπνια, ούτε Άτμαν, ούτε San Michele ούτε κάτι από τον καινούργιο δίσκο. Η μεγάλη είσοδος έγινε αυτή τη φορά με τον Τειρεσία που συνήθως αποτελεί και κάλεσμα της Ματούλας Ζαμάνη στην σκηνή. Έτσι και τώρα, η πληθωρική φιγούρα της αγαπημένης Ματούλας έκανε την εμφάνισή της στη σκηνή από το πρώτο τραγούδι της βραδιάς. Στη συνέχεια όλα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους. Παλιές και πολυαγαπημένες συνθέσεις του λαοφιλούς καλλιτέχνη αλλά και κομμάτια από την τελευταία του δουλειά, γέμισαν τον χώρο ανάμεσα στους θαμώνες, σαν άλλος αιθέρας που έφτανε εκεί που δεν μπορούσαν να φτάσουν τα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης, κάνοντας έτσι το γήινο και ατελές να φαντάζει ιδεατό, σχεδόν θεϊκό.
Γιατί για εμάς, τους λάτρεις, ο Θανάσης είναι η πεμπτουσία της μουσικής. Είναι αυτό που πάντα θα προσπαθούμε να εξηγήσουμε πώς γίνεται να συμβαίνει και πάντα θα καταλήγουμε να το αποδίδουμε σε κάτι ανώτερο. Άυλο και αόρατο που όμως υπάρχει και ξέρουμε ότι είναι εκεί για εμάς αρκεί εμείς να είμαστε δεκτικοί προς αυτό. Είναι «αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά, αυτό που μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά.
Εις το επανιδείν.
*"συναθροίστηκαν οι λάτρεις", στίχος από το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τίτλο Το Όνειρο
Κείμενο: Νίκος Παππάς
Φωτογραφίες: Ζέτα Καρκαμπούνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.