Έντεκα, γιατί το άλμπουμ ξεκινά με τον Neil Fallon να μπαίνει -για 25 δευτερόλεπτα, μην φανταστείς- στο ρόλο ντετέκτιβ, ο οποίος ρωτά τον ήρωα του X-Ray Visions για το "τι στο διάολο έγινε". Αρχικά το συγκρότημα ήθελε στο... ρόλο αυτόν τον Tommy Lee Jones, αλλά τελικά ο ίδιος ο τραγουδιστής προσπάθησε να τον μιμηθεί, τραγικά όπως ο ίδιος ομολογεί.
Και μετά αρχίζει η δράση: X-Ray Visions, ένα τραγούδι φτιαγμένο για ξύλο. Από εκεί που πήρε και τον τίτλο του το άλμπουμ, αφού "psychic warfare is real" και δεν χωράει αμφιβολία γι αυτό. Ακολουθεί το Firebirds, το οποίο μπορεί ξεκινώντας να θυμίζει λίγο heavy metal, η συνέχεια όμως γράφεται από την βιντατζιά του ήχου των Clutch, ένα μάλλον rock 'n' roll σόλο στην κιθάρα και τα γνωστά βραχνά ουρλιαχτά.
Ώρα για λίγο southern. A Quick Death in Texas, με όλη τη μπάντα να φοράει τα... καουμπόικα της, στην πιο σκληρή τους version. Και οι υψηλές πτήσεις συνεχίζονται με το Sucker for the Witch. Δεν ξέρουμε πως προστατεύει τη φωνή του, αλλά αυτό το τραγούδι σίγουρα άφησε κάποιο κουσούρι στον εμβληματικό frontman.
Από τη μία τα brutal φωνητικά, από την άλλη ο ρυθμός που θυμίζει "νότιο" ροκ, και παντού πινελιές ανατολής: Αυτό είναι το Your Love is Incarceration και πραγματεύεται ό,τι και το Sucker for the Witch. Τη μάγισσα που σε έχει φυλακισμένο και ερωτευμένο αιώνια μαζί της.
Σιγά σιγά όμως ας κάνουμε ένα "ευχάριστο μουσικό διάλειμμα". Doom Salon λοιπόν, με την κιθάρα να κυριαρχεί στο χώρο για περίπου ένα λεπτό, λίγο πριν δώσει τη σκυτάλη στην Our Lady of Electric Light, η οποία ξεκινάει σαν να έπαιζαν blues οι Black Sabbath και καταλήγει σε ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό κομμάτι, μια τύπου μπαλάντα για την "κυρία του ηλεκτρικού φωτός".
Αρκετά όμως με τους ρομαντισμούς. Ακολουθεί το Noble Savage (ευγενές θηρίο), τραγούδι που κανονικά θα έπρεπε να αναγράφεται στην ταυτότητα των Clutch. Ένα από τα γρήγορα κομμάτια που τους έβαλαν στην καρδιά και τα ραδιόφωνα μας, όπως και το επόμενο, Behold the Colossus.
Εν συνεχεία, Decapitation Blues και, αντίθετα με ό,τι λέει ο τίτλος και πρόκειται για ευφημισμό, μόνο μπλουζ δεν θυμίζει η κομματάρα. Από την άλλη, το decapitation είναι σίγουρο, από το headbanging. Έντονη η μαυρίλα της βάσης της stoner.
Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με ένα επτάλεπτο "clutcικό" κομμάτι, το Son of Vriginia, που θυμίζει ίσως λίγο και τον Regulator, και βάζει τον κατάλληλο επίλογο σε ένα άλμπουμ κομμένο και ραμμένο για live εκτελέσεις. Θα μου πεις, ποιο άλμπουμ των Clutch δεν είναι φτιαγμένο για live; Το συγκεκριμένο είναι ειδικών συνθηκών, και μια δουλειά τόσο προσεγμένη όσο και σχεδόν αριστουργηματική.
Προσοχή: Μην ακούσετε το άλμπουμ χωρίς τη συνοδεία τουλάχιστον κάποιας βαριάς μπύρας, θα πάθετε αφυδάτωση.
Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.