Παύλος Παυλίδης & B-Movies - Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο

Ο Παύλος Παυλίδης γέρασε. Το είδαμε στα μάτια και το πρόσωπο του στις δυο συναυλίες της Θεσσαλονίκης και το ακούμε ακόμα πιο καθαρά στην Πυρκαγιά, που κυκλοφόρησε πριν μερικές ημέρες. "Γέρασε" όμως με τόσο ωραίο τρόπο μέσα του, που ο έφηβος Παύλος βρίσκει το σημερινό εαυτό του στο μουσικό τους σταυροδρόμι και του σφίγγει το χέρι, του δείχνει το σεβασμό του και του μεταδίδει τη ζωντάνια του.

Μετά το -αρκετά- "χαμηλών τόνων" περυσινό τους άλμπουμ, Στο Διπλανό Ουρανό, Παύλος Παυλίδης και B-Movies κάνουν άλλο ένα βήμα μπροστά, αλλάζουν, μένουν όμως και ίδιοι, εκφράζοντας παράλληλα μια διαφορετική ματιά στον κόσμο, πιο αισιόδοξη. Το είπε άλλωστε και ο ίδιος ο Παύλος σε συνέντευξη του στο 3pointmagazine.gr, ότι τα κομμάτια για τον Διπλανό Ουρανό και την Πυρκαγιά γράφτηκαν περίπου την ίδια εποχή και αποτελούν, κατά κάποιο τρόπο, μια λογική συνέχεια. Την Α' και τη Β' πλευρά ενός βινυλίου.

Το καταλαβαίνει κανείς αυτό από τις πρώτες χαμογελαστές και ταξιδιάρικες μελωδίες του δίσκου στα Λουλούδια. Το νιώθει ακόμα καλύτερα στο Έλα Κοντά Μου και στο Τέλος του Κόσμου έρχεται εκείνη η αίσθηση που ο Παύλος σου δίνει καλύτερα από όλους: η αίσθηση της ανάδυσης μετά από μια βαθιά βουτιά στη θάλασσα.

Καμιά φορά απορώ με την ηρεμία στη φωνή του Παυλίδη, είτε τραγουδάει τη Λευκή Καταιγίδα είτε τη Ρίτα, το Ό,τι Θες Εσύ κλπ. Έχει αυτή τη μοναδική ικανότητα να φέρνει μέσα στο δωμάτιο μια μελαγχολία για ό,τι έχεις ζήσει και την ίδια στιγμή την ελπίδα για όσα έρχονται. Το ίδιο κάνει και στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, Μια Πυρκαγιά Σ' Ένα Σπιρτόκουτο, σε έναν από τους λίγους δίσκους του που κρατάει τίτλο κομματιού ως γενικό τίτλο και όχι κάποιο στίχο.

Τώρα πάμε μια βόλτα. Σούρουπο, οδηγείς σε μια μικρή πόλη με τον ήλιο να παλεύει να σε βρει, και ακούς ραδιόφωνο. Τι ακούς; Μα φυσικά το Navigator. Και μετά προσπερνάς την πόλη, πατάς το γκάζι και στα αυτιά σου το Μια Φορά και το Ποτέ Ξανά, να σε βυθίζουν σε σκέψεις κι αναμνήσεις. Να σε κάνουν να νιώθεις τυχερός για όσα έχεις ζήσει και πιο δυνατό για να συνεχίσεις.

Προορισμός, ο Πύργος του Ποτέ. Ένα κομμάτι από τα λίγα του άλμπουμ στο οποίο βλέπουμε κάποια από τα μοτίβα του Παύλου που τον τελευταίο καιρό τείνει να εξαλείψει, έχοντας ανοίξει κατά πολύ τους στιχουργικούς του ορίζοντες. Ο "θρύλος" λέει ότι το κομμάτι έχει γραφτεί για το Ντίνο Χριστιανόπουλο, ίσως γι αυτό και ο Παύλος να κάνει αυτήν τη βουτιά σε στίχους και σε σκέψεις που έκανε πιο μικρός.

Λίγο πριν κλείσει το άλμπουμ, έρχεται ένα κομμάτι που το κοινό λάτρεψε από την πρώτη στιγμή που παίχτηκε live. Ίσως γιατί όλοι έχουμε ζήσει κάποια στιγμή στις Ακτές του Παραδείσου, ίσως γιατί κάποιοι χάσαμε το δρόμο για εκεί, ίσως γιατί όλοι θα θέλαμε να επιστρέψουμε εκεί. Εκεί, στις ακτές, που περιμένει η Γοργόνα. Αέρινη και ταξιδιάρικη, σαν το κομμάτι που της αφιερώνουν ο Παύλος και οι B-Movies.

Κι ύστερα; Ύστερα η μουσική χαμηλώνει, δίνει τον πρώτο λόγο στους στίχους που γράφτηκαν για την Αγάπη Σου. Είδαμε (στην παρουσίαση) στα 2 λεπτά του τραγουδιού τον Παύλο πολλές φορές να βάζει τα χέρια στα αυτιά του και να αγκαλιάζει το μικρόφωνο, πριν αυτή η... εισαγωγή του επιλόγου δώσει στη θέση της στο Τραλαλά. Όλος ο δίσκος, η αυξημένη ένταση σε σχέση με τον προηγούμενο, η μελαγχολία και η συγκρατημένη αισιοδοξία, ο ήλιος και η σελήνη, "στριμωγμένα" μέσα σε ένα κομμάτι που αν ήταν το πρώτο, θα ήξερες από την αρχή τι θα ακούσεις.

Παύλος Παυλίδης και B-Movies κατάφεραν σε έναν δίσκο μικρό σε διάρκεια, να είναι παράλληλα τόσο περιεκτικός που μπορεί να γεμίσει κάθε ώρα της μέρας και της νύχτας σου. Δίνοντας βάση στους στίχους, δημιουργούν εικόνες, βάζουν τον ακροατή στη θέση του σκηνοθέτη και ο καθένας από εμάς δημιουργεί έναν δικό του κόσμο μέσα στον κόσμο που έφτιαξε για μας η μπάντα. Κι αυτό ακριβώς ξεχωρίζει έναν καλό, από έναν εξαιρετικό δίσκο.

Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου