Μαρία Παπαγεωργίου - Μνήμη

Λες και έχεις ξεμείνει σ' ένα τραπέζι από το χειμώνα κι ήρθε καλοκαίρι. Έχει κάτι από θάλασσα και ουρανό, ένα κύμα σε παίρνει και σε σηκώνει. Κραυγή που ψάχνει την αγάπη σχεδόν μανιωδώς. Σε δρόμους βρεγμένους, σε αγκαλιές που γίναν σκιές. Ίσως και να ονειρεύτηκα πως στην ζωή σου θα' θελα να ζω, χρόνια μετά ξανά οι δυο μας με γκρίζα μαλλιά και γερμένους ώμους να σιγοψιθιρίζουμε την Μαρκίζα.

Μεγάλη υπόθεση η Μνήμη, σου θρέφει τα βράδια της προσμονής και τα γεμίζει καημούς. Με το ένα χέρι απλωμένο να ψάχνεις να πιαστείς και μια αγκαλιά σαν βάλσαμο να μαζευτείς.

Στο τέλος, τι ζητάς; Δυο μάτια να σου χαμογελούν κι εκείνο το παράπονο που κλείνει η Νεράιδα:

Πως σ' αγαπώ αν το ξερες
πόσο σε συλλογιέμαι
βράχος να' σουν θα ράγιζες
κάστρο θα γκρεμιζόσουν

Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι η φωνή, ο στίχος, το πάθος, ο έρωτας, η προσμονή, ο πόθος, η νοσταλγία. Ίσως όλα μαζί, ή γιατί όχι, το καθένα από μόνο του. Κάθε λέξη και ξεχωριστή ερμηνεία μόνο για εκείνη.

Βάλτο να παίζει λοιπόν με ή δίχως έρωτα και κράτα την προσμονή.

Ζέτα Καρκαμπούνα