Τον πρόλογο βάζει ο Lonesome Boatman, όπου, τουλάχιστον η εισαγωγή του θα μπορούσε να είναι άνετα στο soundtrack του Braveheart, εκτός αν μιλάμε για τη στιγμή της μάχης, τότε θα μπορούσε να επιλεχθεί ολόκληρο το κομμάτι. Η πραγματική εισαγωγή στη μουσική που θα περίμενες από τους Muprhys έρχεται με το Rebels with a Cause. Με χαρακτήρα περισσότερο πανκ από κέλτικο, σε μια ενδεχομένως προσπάθεια επιστροφής στα πρώτα τους χρόνια, με την ακουστική κιθάρα παρ' όλα αυτά να δίνει το ιδιαίτερο της ηχόχρωμα.
Ακολουθεί το Blood, το single που προηγήθηκε του άλμπουμ. Αγριεμένοι Ιρλανδοί που είναι έτοιμοι να απαντήσουν με αίμα σ' όποιον τολμήσει να το ζητήσει, σε ένα κρεσέντο τυμπάνων, κιθάρων, κέλτικων πνευστών και, φυσικά, αυτών των φωνών που από χιλιόμετρα ξεχωρίζεις και καταλαβαίνεις ότι έρχονται με σκοπό να "take over this town". Από αυτά που αναμένεται να γίνουν αγαπημένα συναυλιακά.
Η νοσταλγία της νιότης στο Sandlot βρίσκει ισορροπία με τον -πάντα πανκ- χαρούμενο ρυθμό, σε έναν ύμνο για τις εποχές εκείνες που ανέμελος γυρνούσες σε δρόμους και πλατείες. Κι αφού έγινε η αρχή με τα ταξίδια, ας πάμε και στον First Class Loser. Τραγιάσκα και τιράντες, Guiness στο τραπέζι και όλη η παρέα να χορεύει το πασίγνωστο ιρλανδικό step dancing.
Το Paying my Way μας μπέρδεψε λίγο. Με τύμπανα βγαλμένα από το We Will Rock You, ηλεκτρικά κι ακουστικά έγχορδα να δίνουν έναν εύθυμο ρυθμό και την... μπρουτάλ χορωδία να δηλώνει φωναχτά ότι είναι γεννημένη για να επιβιώνει και να παλεύει. Και πριν καν καταλάβεις πότε τελείωσε το κομμάτι, έρχεται το I Had a Hat, το πιο κλασσικό κελτοπανκ κομμάτι του δίσκου, για να σε εκτινάξει από τη θέση σου, αν τόλμησες να καθίσεις.
Κι από το κελτοπανκ, επιστροφή και πάλι στις ρίζες και σε πιο κλασσικές φόρμες, με το Kicked to the Curb. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και αυτό θα γίνει αγαπημένο του κοινού στις συναυλίες. Εκτός κι αν είσαι από αυτούς που όταν βλέπουν mosh pit να στήνεται πηγαίνουν στο μπαρ. Ή τις τουαλέτες.
Μυρίζεις το χορτάρι. Μπαίνεις στο τούνελ. Η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά όσο ποτέ δεν χτύπησε. Ακουμπάς το σήμα που στέκεται περήφανο στην πόρτα και βγαίνεις. 55 χιλιάδες κόσμου στο τραγουδάνε και δεν μπορείς παρά να ανατριχιάσεις. Δεν είναι όνειρο. Είναι οι εικόνες που δημιουργούνται από τη διασκευή των Dropkick Murphys στο εμβληματικό You'll Never Walk Alone, εδώ και πολλά χρόνια ύμνο της Liverpool, τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της που ακόμα κι αν δεν ασχολείσαι με ποδόσφαιρο νιώθεις τον παλμό του Anfield να ξεπροβάλλει από το κομμάτι.
Το tin whistle σε βάζει στο πιο γλυκό(;) κομμάτι του δίσκου, το πιο ταξιδιάρικο. Αυτό είναι το 4-15-13. Αν βάλεις ανάποδα τα δυο πρώτα, έχεις 15-4-13. 15 Απρίλη 2013. Δεν σου θυμίζει κάτι; Είναι η ημερομηνία της τρομοκρατικής επίθεσης στον μαραθώνιο της Βοστώνης, και το τραγούδι ένας φόρος τιμής σε όσους ήταν εκεί, αλλά ταυτόχρονα ένα παράπονο - διαμαρτυρία ενάντια στο μίσος.
Μ' ένα ακόμα ταξιδιάρικο κομμάτι που σε κάνει να απορείς για το αν είναι οι Dropkick Murphys αυτοί που ακούς, κλείνει το άλμπουμ αλλά μας προειδοποιούν ότι "we'll meet again". Το Until the Next Time φέρνει τον ήλιο, ίσως όχι κυριολεκτικά, αλλά σίγουρα στις καρδιές μας, με ένα μήνυμα αισιόδοξο. Κι αν μπορέσεις, πάτησε τώρα το stop χωρίς να ξανακούσεις το δίσκο από την αρχή.
Η αρχή έγινε το 2013 με το Signed and Sealed in Blood, και από ότι φαίνεται οι Dropkick Murphys αφήνουν τα... άγρια νιάτα τους. Και στο 11 Short Stories of Pain & Glory καταπιάνονται με άλλους ήχους, επιστρέφουν στις ιρλανδικές, αλλά και τις πανκ κατά συνθήκη ρίζες τους, προχωράνε μπροστά και πειραματίζονται με το αποτέλεσμα να δικαιώνει τις προσπάθειες τους. Το σημαντικότερο, όσο κι αν σου φαίνεται ότι αλλάζει η μουσική τους, ο χαρακτήρας τους κι η ταυτότητα τους μένουν ακέραια κι αρνούνται να αλλάξουν, όσο κι αν οι μουσικές τάσεις γέρνουν προς το μέρος πιο... συμβατικών μεθόδων. Κρίμα που δεν κυκλοφόρησε ένα μήνα νωρίτερα, τώρα θα πρέπει να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για να το δούμε στα άλμπουμ της χρονιάς.
Μην ξεχνάς ότι σε ένα μήνα έρχονται, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Μην τολμήσεις να τους χάσεις.
Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.