Η αρχή γίνεται με το δυναμικό Aggravation που σε συστήνει από την αρχή με την ολότητα του άλμπουμ, με μια απαραίτητη δόση βρωμιάς στα κιθαριστικά riffs, τόσο απαραίτητη όσο τα τύμπανα που έρχονται... από το βάθος με σκοπό να σε "αναγκάσουν" να κουνήσεις το κεφάλι σου.
Στο Backseats, τρίτο single που ακούσαμε από το δίσκο, φωνές και κιθάρες δίνουν το σύνθημα, τα τύμπανα δίνουν το ρυθμό, κενό, ανέβασμα, κι ένα groove που έρχεται ανύποπτα και σε παρασέρνει ως το ανακάτεμα όλων των στοιχείων που μας κάνουν να γουστάρουμε τους Deaf Radio, μέσα σε κάτι λιγότερο από δυο λεπτά.
Ακολουθεί το Vultures & Killers, με το σκοτάδι που υπονοεί ο τίτλος του να φανερώνεται από την πρώτη νότα. Είναι από εκείνα τα κομμάτια που σου φαίνεται ότι η φωνή είναι δυο κλικ πιο αργή από τη μουσική, κι αν τα άκουγες απομονωμένα δεν θα καταλάβαινες ότι πρόκειται για το ίδιο τραγούδι, αλλά μαζί συνθέτουν ένα τραγούδι που κινείται και δημιουργεί δική του ατμόσφαιρα, βγαλμένη από κάποιο παλιό μπαρ πνιγμένο από τον καπνό.
Μιλώντας για ατμοσφαιρικές καταστάσεις, επόμενο στη σειρά είναι το Anytime, το δεύτερο δείγμα που ακούσαμε μέσα από το Alarm κι εκείνο που σχεδόν μοιραία ακούμε συχνότερα από αέρος. Γραμμένο για τις μικρές ώρες, δίνει στο άλμπουμ έναν αισθησιακό τόνο, που δεν του έλειπε, αλλά δεν ήταν και σε τόσο έντονο βαθμό. Με μπλουζ επιρροές και ροκ χαρακτήρα, δεν θα γινόταν να είναι κάπου αλλού παρά στα μέσα της διαδρομής.
Στο πλάι του στέκεται το Flowerhead, που κρατά τον ροκ χαρακτήρα, μας μεταφέρει στα μπλουζ του Σικάγο ή της Λουιζιάνα και μας εμβαθύνει στο σκοτάδι, με φως κεριών για οδηγό, μέχρι να φτάσουμε στο υπόγειο. Εκεί μας περιμένει μια σειρά από ωμά, αν μπορεί κάτι στη μουσική των Deaf Radio να χαρακτηριστεί ωμό, και βρώμικα riffs, πάμε πάλι πίσω στις σκάλες, και μετά ξανά στο υπόγειο, γιατί πώς μπορείς να αντισταθείς σε κάποιο από τα δύο;
Το Revolving Doors ήταν και το πρώτο single που έφτασε στα αυτιά μας κάπου στο καλοκαίρι. Πιθανώς το πιο... απλό κομμάτι του άλμπουμ, αν μετρά κανείς την πολυπλοκότητα στις εναλλαγές του ήχου εντός του κομματιού, ταυτόχρονα εκείνο που μας έκανε να ψάξουμε καλύτερα για το συγκρότημα. Κι αν δώσεις περισσότερη προσοχή, θα βρεις εκεί κάτι από ροκ ν' ρολλ, μπλουζ, ίσως και κάτι από ανατολή. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο απλό;
Εντυπωσιακά συστήνεται και το Trapped, στο οποίο οι Deaf Radio καταφέρνουν να συνδυάζουν τη ροκ ταυτότητα τους με τα σκοτεινά σημεία του χαρακτήρα τους, ταυτόχρονα με μια πρέζα ατμοσφαιρικότητας, μπλουζ, σχεδόν εμβατηριακών τυμπάνων και ένα υποβόσκον groove που δεν φεύγει ποτέ, μόνο γίνεται λιγότερο ή περισσότερο φανερό.
Λίγο πριν το τέλος έρχεται το Ocean Feeling. Κομμάτι αντίστοιχης ταχύτητας και ύφους με το Anytime, κομμάτι που κάπου στη μέση αποφασίζει να δώσει τη θέση του αργού τέμπου στο πιο βαρύ, το πιο βαρύ στο πιο γρήγορο και πάλι πίσω, για να σ' έχει συνέχεια σε εγρήγορση.
Το ντεμπούτο των Deaf Radio ολοκληρώνεται με το κομμάτι με τον... λιτό τίτλο ...And We Just Pressed the Alarm Button. Θα μπορούσε να είναι και outro, αν δεν ήταν το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του LP. Όπως συνηθίζεται όμως, έχει το χαρακτήρα του outro, αφού μέσα του κλείνει όσα ακούσαμε στα προηγούμενα οκτώ κομμάτια, σε μια περίληψη όλου του δίσκου. Κι αν το κάθε κομμάτι μας πήρε το μυαλό με το δικό του τρόπο, αυτό μας το πήρε με όλους τους τρόπους.
Με το Alarm οι Deaf Radio δικαιώνουν προσδοκίες κι επιβεβαιώνουν ότι τώρα που έγινε η αρχή, είναι εδώ για να μείνουν. Με όπλο τους την παραγωγή, κακά τα ψέμματα δύσκολα βρίσκεις ελληνικές μπάντες με σοβαρή παραγωγή από την αρχή, οι Deaf Radio επενδύουν πάνω στις δυνατότητες τους. Ψάχναμε κάποια ατάκα για να συνοψίσουμε την ηχητική εμπειρία που μόλις είχαμε, αλλά αυτό που μας κάλυψε εν τέλει ήταν ένα σχόλιο στο BandCamp του συγκροτήματος, από όπου μπορείς και να παραγγείλεις το Alarm. Γιατί πράγματι, αυτό το άλμπουμ είναι είναι μια διαδρομή χωρίς επιστροφή σε έναν jaw-on-the-floor, να μας πέσουν τα σαγόνια δηλαδή, ενθουσιασμό.
Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.