Οι Samsara Blues Experiment μιλούν στον Summer Rain για την "παράξενη" μουσική τους και τις επιρροές τους από την Ινδία, για την αγάπη τους για την Ελλάδα και το τζατζίκι, αλλά και την ανυπομονησία τους για το Street Mode Festival
Με αφορμή την επιστροφή τους στην Ελλάδα, αλλά πίσω από αυτό καλά καμουφλαρισμένη την εδώ και καιρό επιθυμία για μια κουβέντα μαζί τους, ήρθαμε σε επαφή με τον Christian Peters, τον εμπνευστή, δημιουργό και frontman του συγκροτήματος, ο οποίος μας μύησε με τον ιδανικότερο τρόπο στον ατμοσφαιρικό τους κόσμο.
Η μουσική σας είναι επηρεασμένη από διαφορετικά είδη και διαφορετικές περιόδους, δίνοντας την αίσθηση ότι είναι "άχρονη", παλιότερη από το χρόνο και την ίδια στιγμή σαν να έρχεται από το μέλλον. Είναι αυτός ο σκοπός σας ή είναι κάτι που συμβαίνει κατά τη διάρκεια του γραψίματος;
Υποθέτω πως συμβαίνει κάπως φυσικά με μας. Θα μου ήταν βαρετό να είμαι κολλημένος σε μόνο ένα είδος, μια εποχή, με μόνο ένα όργανο... Αγαπώ τη μουσική πολλών αποχρώσεων και χρωμάτων και δεν βλέπω γιατί δεν θα έπρεπε να είναι εφικτό να ενώσεις όλες αυτές τις επιρροές σε ένα μεγάλο πράγμα. Τελικά, όλο αυτό γίνεται για να περνάς καλά, υποθέτω...
Πώς -και πότε- ξεκίνησε το ενδιαφέρον σου για την ινδική κουλτούρα; Ήρθε πρώτα το ενδιαφέρον για τη μουσική και μετά εμβάθυνες στην κουλτούρα;
Όταν ήμουν περίπου 17, το οποίο είναι αρκετό καιρό πριν, άκουσα σιτάρ για πρώτη φορά σε ένα τραγούδι της γερμανικής μπάντας In Rags. Το τραγούδι λέγεται "Butterfly" και το έχω βάλει στο προσωπικό μου κανάλι στο YouTube αν θέλει κάποιος να του ρίξει μια ματιά. Αργότερα άρχισα να διαβάζω λιγάκι για την ινδική μυθολογία κι όλα αυτά, ειδικά από τη στιγμή που μου άρεσε το Siddhartha του Έρμαν Έσσε τόσο πολύ. Τελευταία ομολογώ πως έχω γίνει λίγο τεμπέλης πάνω σε αυτά τα θέματα, αλλά φυσικά ακόμα θεωρώ πως είναι κομμάτι μου... αλλά στην τελική δεν είμαι κανένα υπερ-πνευματικό άτομο ή κάτι. Αν και βίωσα κάποιες στιγμές που συγκεκριμένα πράγματα από την "ινδική κουλτούρα" (μιλώντας πολύ γενικά) μου ήρθαν σαν να με χτυπά κεραυνός. Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω και δεν μπορώ να μπω σε πολλές λεπτομέρειες εδώ, αλλά κάτι σχετικά με την Ινδία πραγματικά αντηχεί μέσα μου.
Πώς ήρθατε κοντά και αποφασίσατε να δημιουργήσετε μπάντα, ακολουθώντας αυτό το μουσικό μονοπάτι;
Ξεκίνησα τους Samsara Blues Experiment σαν ένα jam project στην προηγούμενη ιδιαίτερη πατρίδα μου, στην περιοχή της μεσανατολικής Γερμανίας, στη συνέχεια για προσωπικούς λόγους μετακόμισα στο Βερολίνο και έπρεπε να ψάξω για καινούρια μέλη. Ξέρεις... Νομίζω πως κάποιες φορές οι "σωστοί" άνθρωποι απλά συμβαίνει να συναντηθούν και ξεκινάς από εκεί. Είμαι χαρούμενος για όλα αυτά που συνέβησαν και ιδιαίτερα ευγνώμων για την πραγματική κατάσταση της μπάντας μας αλλά επίσης είναι ένας μακρύς δρόμος. Έντεκα χρόνια και πολύ δουλειά και αφοσίωση, αλλά και μάχες. Δεν είναι ότι θα μπορούσες να ταΐσεις μια οικογένεια από αυτό που κάνουμε, οπότε κάποιοι από εμάς ακόμη δουλεύουν σε καθημερινές δουλειές πέραν του συγκροτήματος, κάτι που πάντα οδηγεί σε πολλούς συμβιβασμούς.
Με το τελευταίο σας άλμπουμ, One With the Universe, δοκιμάσατε πολλά διαφορετικά πράγματα, όπως τη χρησιμοποίηση synths. Θα περιγράφατε τα αποτελέσματα του "πειράματος" ως επιτυχή;
Θέλω να πω, τι είναι η επιτυχία;! Βασικά, αρχικά προσπαθώ να περνάω καλά εκφράζοντας παράλληλα κάτι... Αυτό κάνω. Αλλά φυσικά αυτά τα διασκεδαστικά πράγματα πρέπει κατά κάποιον τρόπο να βγάζουν νόημα... όπως το ότι αγαπώ τις μεγάλες μελωδίες. Μου αρέσουν τα πραγματικά τραγούδια, όχι τόσο αυτή η ατελείωτη "ερασιτεχνικά αυτοσχεδιαστική" μουσική, από την οποία γράψαμε λίγη παλιότερα στην καριέρα μας (20 λεπτά σε βασικά ένα τόνο όπως στο Double Freedom, έλα... χρειάζομαι κάτι καινούριο). Και απ' ότι φαίνεται σε όλους μας αρέσουν τα επικά τραγούδια, οπότε αυτό είναι που προσπαθούμε να φέρουμε κάτω από την ίδια στέγη και ως εκ τούτου υποθέτω πως ήταν πετυχημένο, σωστά;
Πιστεύεις ότι τα πράγματα αυτά που κάνατε διαφορετικά ώθησαν τη μουσική σας σε άλλο επίπεδο;
Ναι; Όχι; Δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα τα επίπεδα ή την επιτυχία κλπ πλέον. Εγώ για τον εαυτό μου μπορώ να ζήσω από αυτήν την "παράξενη" μουσική, οπότε σε ότι αφορά αυτό ίσως είμαι ιδιαίτερα επιτυχημένος. Επίσης ακόμη και ειλικρινά απολαμβάνω να ακούω το τελευταίο μας άλμπουμ, το οποίο με κάνει ακόμα περισσότερο χαρούμενο. Δεν μπορώ να το πω αυτό για κάθε άλλο άλμπουμ των SBE. Αλλά όλα είναι μια διαδικασία μάθησης, και όλα ακόμη μεγαλώνουν για εμάς, κάνουμε μεγαλύτερα σόου, καλύτερα σόου, ακόμα προσελκύουμε νέους θαυμαστές και ακόμα εκπλησσόμαστε από τις ίδιες μας τις προσπάθειες. Οπότε όλα είναι καλά νομίζω.
Διάβασε ακόμα:
Samsara Blues Experiment - One with the
Universe [ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ]
Τα κορυφαία άλμπουμ του 2017
Πέρα από το γράψιμο και τις ηχογραφήσεις, δίνετε μεγάλη προσοχή στις συναυλίες σας. Θα έλεγες ότι είναι πάνω στη σκηνή εκεί που η μουσική σας ολοκληρώνει το σκοπό της, στη μεγαλύτερη της ένταση, με όλη την ατμόσφαιρα από τα φώτα και τα visuals;
Όχι ακριβώς, μιας κι ακόμα θέλω να βρω κάποιον άνθρωπο που θα μπορούσε πραγματικά να μας βοηθήσει να ανεβάσουμε επίπεδο το lightshow μας. Δεν σκέφτομαι τίποτα λιγότερο από ένα σόου επιπέδου Pink Floyd (γέλια). Νομίζω πως ακόμα έχουμε δρόμο μπροστά μας. Θέλω να το κάνω όλο και πιο επαγγελματικά, αν είναι αυτό δυνατό. Αλλά επίσης, προσπαθώ να παίρνω τα πράγματα όπως έρχονται, ξέρεις... Επιστρέφοντας στην ερώτηση σου, νομίζω πως όλα είναι ένα και το αυτό, το γράψιμο και οι ηχογραφήσεις και οι συναυλίες. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε ζωντανά ως τρίο, κάτι το οποίο κάποιες φορές θα ήθελα να αλλάξω, αλλά δεν τίθεται θέμα προσθήκης τέταρτου ατόμου καθώς νιώθουμε μεγάλη αυτοπεποίθηση με το να είμαστε μόνο οι τρεις μας.
Φαίνεται πως απολαμβάνετε τις περιοδείες πολύ, μιας και είστε σχεδόν μόνιμα στο δρόμο. Υπάρχει μια στιγμή από κάποια περιοδεία ή συναυλία που θα θυμάστε για πάντα;
Πολλές, πίστεψε με. Αλλά η πρώτη μας περιοδεία στις ΗΠΑ θα παραμείνει για πάντα ο δικός μας θρύλος. Η περιοδεία από την οποία προέκυψε το Long Distance Trip. Ήμασταν τόσο νέοι και ίσως λίγο τρελοί, πηγαίνοντας εκεί χωρίς να έχουμε καν ένα full set τραγουδιών ή οποιαδήποτε εμπειρία. Ήταν πολύ πειραματικό (γέλια).
Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα που σας έχει συμβεί πάνω στη σκηνή -ή πίσω από αυτή;
Έχουν υπάρξει διάφορα παράξενα πράγματα, αλλά δεν είμαι κάποιος που του αρέσει η
"κουτσομπολίστικη" πλευρά της ζωής. Τελικά, τα πάντα είναι κάπως αλλόκοτα, δεν είναι; Ξυπνάς κάποιες φορές και η πρώτη σου σκέψη είναι: Θεέ μου, είμαι [ακόμα] ζωντανός σε έναν τρελό κόσμο! Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο το καθημερινό μου μάντρα.
Στο τέλος του καλοκαιριού επιστρέφετε στην Ελλάδα για δυο συναυλίες, ύστερα από σχεδόν ένα χρόνο. Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στο κοινό σας στην Ελλάδα;
Ό,τι λέω πάντα... παιδιά διασκεδάστε το! Σε κάποιο σημείο μπορεί να είναι καλό να σβήσεις το μυαλό και να αφήσεις την καρδιά να αναλάβει, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Ανυπομονούμε πολύ! Η Ελλάδα ήταν πάντα καλή μαζί μας, από την πρώτη φορά μέχρι τώρα! Αυτό είναι ένα ακόμη πράγμα που εγώ και όλοι μας δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ή ποτέ θα θεωρήσουμε δεδομένο!
Η μία από τις συναυλίες είναι στο 10ο Street Mode Festival, μαζί με περισσότερα από 100 άλλα συγκροτήματα. Πώς νιώθετε που είστε μέρος ενός τόσο μεγάλου τοπικού φεστιβάλ;
Μου αρέσουν τα φεστιβάλ, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν μουσική πολλών διαφορετικών στυλ. Μόλις επιστρέψαμε στη βάση μας από το Boomtown Fair στη Μ. Βρετανία, ένα πολύ μεγάλο και επιφανές γεγονός. Φαντάσου μια πόλη γεμάτη σκηνές και 60 χιλιάδες "φρικιά". Οπότε ναι, ανυπομονούμε πολύ για το φεστιβάλ σας! Και φέρτε το τζατζίκι!
Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.