"Το χρυσάφι τα παιδιά το 'χουνε κρύψει από καιρό": Ιερισσός, 27/9/2014

Είπαμε να πάμε στην Ιερισσό, να κάνουμε ένα ρεπορτάζ για τη συναυλία. Το είπαμε όμως πριν πάμε. Όταν φτάσαμε εκεί καταλάβαμε πως όσα κείμενα και να γραφτούν, οι λέξεις πάλι δεν φτάνουν. Θα το προσπαθήσουμε όμως, έχοντας μπει πλέον και πάλι στους ρυθμούς της καθημερινότητας.

Καλλιτέχνες που έχουν γράψει πολλά κεφάλαια στην ιστορία της ελληνικής ροκ και έντεχνης σκηνής συναντήθηκαν, για έναν κοινό και ιερό σκοπό: Να σταματήσει η εξόρυξη χρυσού. Να διακοπεί η "ανάπτυξη" που φέρνουν τα συμφέροντα των εταιρειών. Να σωθεί το βουνό. Να σωθεί η θάλασσα. Να σωθούν οι άνθρωποι.

Οι άνθρωποι. Οι κάτοικοι της Ιερισσού πλέον έχουν ξεχάσει τον προηγούμενο τρόπο ζωής τους, ζουν για να αγωνίζονται και αγωνίζονται για να ζουν. Μια τέτοια συναυλία τους δίνει την ευκαιρία να αγωνιστούν και να γιορτάσουν.

Από τη στιγμή που παραλάβαμε τα εισιτήρια μας από το σύλλογο Μεγαλοπαναγιωτών της πόλης, μέχρι τη στιγμή που ήμασταν αρκετά μακριά από την πλατεία της Ιερισσού που ούτε τα φώτα της δεν φαινόταν, η ατμόσφαιρα που μας τριγύριζε ήταν γιορτινή. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Πρέπει κάποια στιγμή να επιβραβεύεις τον εαυτό σου που συνεχίζει να μένει όρθιος.

Η συναυλία ξεκίνησε περίπου στις 8, αφού προηγήθηκαν χαιρετισμοί από τις οργανώσεις ενάντια στην εξόρυξη αλλά και άλλες συλλογικότητες. Πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, παρέα με το χαμόγελο και την κιθάρα του. Προσπάθησε να μην πει πολλά από τα ερωτικά του κομμάτια, πράγμα μάλλον δύσκολο γιατί... ο Αλκίνοος είναι! Παρ' όλα αυτά έκανε τον ιδανικό πρόλογο για όσα θα συνέχιζαν.

Επόμενος στο πρόγραμμα, ο Παύλος Παυλίδης. Ενώ όμως οι τεχνικοί τοποθετούσαν τα όργανα, έκανε την εμφάνιση του στη σκηνή ο Δημήτρης Αποστολάκης. Ο πιο... χαρακτηριστικός Χαΐνης, ο οποίος δεν επρόκειτο να εμφανιστεί, όμως ήρθε και, μεταξύ άλλων, έως ότου βγουν ο Παυλίδης και οι B-Movies, μας έκανε μια σύντομη ανασκόπηση της ιστορίας του κόσμου με το δικό του, μοναδικό, τρόπο.

Κορυφαία στιγμή στην εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη, τι άλλο, το Θα 'Ρθει Μια Μέρα αλλά και η κοινή του εμφάνιση με τον Φώτη Σιώτα, τον γκεστ σταρ της βραδιάς ο οποίος εμφανίστηκε με όλους σχεδόν τους καλλιτέχνες. Αυτό όμως που μας κέντρισε την προσοχή ήταν όταν ο Παύλος κάλεσε έναν παλιό γνώριμο στη σκηνή. Αυτός ήταν ο Πάνος Τόλιος, ντράμμερ των Ξύλινων Σπαθιών. Μαζί έπαιξαν τη Φωτιά στο Λιμάνι, κοιτώντας ο ένας το άλλο στα μάτια και μην ξέροντας πότε πρέπει να σταματήσουν.

Η συνέχεια ανήκε σε μια ακόμα σημαντική φιγούρα της ελληνικής ροκ, εδώ και κάποια χρόνια και "εντεχνοπειραματικής" σκηνής. Γιάννης Αγγελάκας, Ντίνος Σαδίκης και η παρέα τους. Πήραν τις πρώτες εστίες φωτιάς που άναψαν λίγο λίγο ο Παυλίδης και οι B-Movies και τις έκαναν πυρκαγιές. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε σε ένα... megaλο κανάλι, το οποίο είχε αναφέρει για την περυσινή συναυλία πως οι 20 (ή και περισσότεροι) χιλιάδες κόσμου ήταν 500 άτομα, κι έτσι, τους αφιέρωσαν τις Τηλεντρόγκες, παρέα με το Φώτη Σιώτα. Για τα πρακτικά, φέτος, τουλάχιστον εγώ, δεν είδα κάποια αναφορά σε οποιοδήποτε από αυτά τα κανάλια.

Η εμφάνιση του "ινδιάνου" Γιάννη Αγγελάκα πρέπει να εξόργισε τις αρχές, γιατί εμφανίστηκε στη σκηνή ένας άντρας των ΜΑΤ και τον συνέλαβε, προσφωνώντας τον "κωλόγρια". Όταν έφυγαν και ο ΜΑΤατζής επέστρεψε με σημαία της ΝΔ, ήταν ξεκάθαρο πια πως ο Μπαλούρδος έψαχνε για φασαρίες. Τις γλίτωσε όμως και, αφού μας τραγούδησε, έδωσε τη θέση του στο Σωκράτη Μάλαμα.

Αρχοντικός και ερωτικός όπως πάντοτε, αυτή τη φορά μας οδήγησε στα πιο "πολιτικοποιημένα" του τραγούδια, όσα μπόρεσε να βρει. Είχε και αυτός γκεστ. Πηγαίνοντας στην Ιερισσό, ελπίζαμε πως θα τους δούμε επιτέλους μαζί στη σκηνή, και τους είδαμε. Σωκράτης Μάλαμας και Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας τραγούδησαν αγκαλιασμένοι τους Καλογέρους. Ο δεύτερος γκεστ ήταν η... σπέσιαλ έκπληξη της συναυλίας, ο Δημήτρης Αποστολάκης. Πότε χορεύοντας και πότε "μιμούμενος" τον Ψαραντώνη, τραγούδησε μαζί με το Σωκράτη Μάλαμα την Τίγρη.

Περίπου πέντε ώρες είχαν περάσει, τα πόδια μας δεν μας βοηθούσαν και πολύ, η καρδιά και το βλέμμα όμως καρφωμένα εκεί. Εκεί που γι άλλη μια φορά έκανε την εμφάνιση του ο Αποστόλης της Ελληνοφρένειας, με τον τρόπο που οι περισσότεροι τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε, ως τσολιάς δηλαδή. Πριν φύγει, μας τραγούδησε και πάλι, αυτή τη φορά Νικόλα Άσιμο.

Εν συνεχεία έκαναν την εμφάνιση τους ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ματούλα Ζαμάνη και η παρέα τους. Κάτι που ποτέ δεν θα καταλάβω είναι πως μπορεί η Ματούλα να ξεσηκώνει τόσες χιλιάδες κόσμου πριν καν ξεκινήσει να τραγουδάει. Το 'χει μέσα της η βλάχα. Κι αν στους προηγούμενους έκαναν την εμφάνιση τους κάποιοι πυρσοί, τώρα παραλίγο να αρπάξουμε φωτιά. Στα Ορυχεία και στον Πεχλιβάνη δε, ένιωθες πως ήσουν σε κάποια μέταλ συναυλία.

Τελευταίος εμφανίστηκε ο Γιάννης Χαρούλης, ο οποίος ανακοινώθηκε μόλις λίγες ημέρες πιο πριν ότι θα παρευρεθεί. Όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έγραψε τον ιδανικό πρόλογο για τη βραδιά, ο Γιάννης Χαρούλης και η μπάντα του την έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο, ακριβώς όπως θα έπρεπε. Όπως έγινε με το Σωκράτη Μάλαμα, αντικρίσαμε και πάλι κάτι που περιμέναμε καιρό. Ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το Σκουλαρίκι, μας το είπαν μαζί. Ενώ δεν θα έλειπε φυσικά και ο Δημήτρης Αποστολάκης, ο οποίος τραγούδησε μαζί με το Γιάννη Χαρούλη τον Ακροβάτη, σε μια μοναδική εκτέλεση. Κάπως έτσι η μαραθώνια συναυλία έφτασε στο τέλος της, και στο λεωφορείο της επιστροφής δεν έμεινε κανείς που να μην κοιμήθηκε.

Εμείς μπορεί να πήγαμε στο Γαλατικό Χωριό, να ζήσαμε μαζί τους λίγες ώρες, να τους υποστηρίζουμε με κάθε τρόπο, όμως όταν βρίσκεσαι εκεί τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ο αγώνας δεν τελείωσε το Σάββατο, πήρε όμως μια σημαντική ώθηση για τη συνέχεια. Για να σωθεί αυτός ο τόπος θέλει μεγάλη προσπάθεια, την οποία οι κάτοικοι είναι έτοιμοι να καταβάλλουν, χρειάζεται όμως και η δική μας βοήθεια.

Κλείνοντας, θα ήθελα να κρατήσω τα λόγια του Θανάση, ο οποίος είπε πολύ σωστά πως πρέπει να βρεθεί μια λύση, ώστε να σταματήσει αυτό το έγκλημα προς το περιβάλλον, αλλά και οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, γιατί δεν έχουν και πολλές άλλες επιλογές, να μην μείνουν άνεργοι μετά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα Μαρία Ζαφραντζά για τις πολύ όμορφες φωτογραφίες.
Για την ιστορία να σημειώσουμε πως στην πλατεία της Ιερισσού, υπολογίζοντας με το μάτι, μετρήσαμε περίπου 15 χιλιάδες κόσμου, ίσως και περισσότερο, με τον κόσμο να επεκτείνεται και έξω από τα νοητά όρια της πλατείας και τα αυτοσχέδια εκδοτήρια.

Κείμενο: Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Φωτογραφίες: Αναστασία Μανωλούδη - Μαρία Ζαφραντζά

Δείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες εδώ.