Joe Cocker: Covers καλύτερα από τα αυθεντικά

Αναδημοσίευση από το 3pointmagazine.gr

Ναι ο Joe Cocker έφυγε από τη ζωή πριν από μερικές ώρες. Όχι δε θα του κάνουμε ένα μνημόσυνο όπως συνηθίζουμε με το να ποστάρουμε κομμάτια μετά από το θάνατο κάθε γνωστού καλλιτέχνη. Εξάλλου τον ξέρουμε τόσο καλά;

Όχι. Ας είμαστε ειλικρινείς. Εμείς οι αμόρφωτοι τον πρωτοακούσαμε στη δική του version του You can leave your hat on μαζί με το striptease της Kim Basinger στην ταινία 9½ weeks. Ή τον θυμόμαστε από την εξαιρετική του ερμηνεία στο Unchain my Heart που μυρίζει αρχές 90s από χιλιόμετρα μαζί με τα δερμάτινα jackets και τα ανέμελα πάνω στη μηχανή μαλλιά. Τίτλος τραγουδιού και τίτλος του 7ου studio album του.

Διότι προηγούνται 6 δίσκοι, αν σκεφτείς πως ξεκίνησε από το '61 με πρώιμες απόπειρες που κατέληγαν στο να κάνουν support στους Rolling Stones στο Sheffield City Hall με covers των Chuck Berry και Ray Charles. Καθόλου άσχημα δηλαδή. Ειδικά όταν προχώρησε στα covers των Beatles, ξεκινώντας με το I'll Cry Instead και απογειώνοντάς το με το With a Little Help from my Friends με το οποίο και έμεινε στη μουσική ιστορία, ερμηνεύοντάς το στο Woodstock και φτάνοντας να ανοίγει το The Wonder Years μία αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά. Σημείωση: O Jimmy Page στην κιθάρα...

Με την τότε μπάντα του, δηλαδή τους The Grease Band έκαναν tour όλη την Αμερική πριν φτάσουν στο Woodstock, παρέα με τους The Who. Μετά το Woodstock όμως, ο Joe Cocker βγάζει το 2ο του album στο οποίο δίνει το όνομά του και ο Paul McCartney μαζί με τον George Harrison πωρώνονται τόσο πολύ με τις ήδη υπάρχουσες ερμηνείες του που του δίνουν την άδεια να βάλει στον ίδιο δίσκο το Something και το She Came In Through The Bathroom Window.

Αρχές του '70. Παρέα με τους Mad Dogs and Englishmen περνάνε μαζί πολλούς μήνες στο Los Angeles, από όπου όμως ο Joe Cocker αναγκάζεται να φύγει αφού η σωματική και ψυχική του υγεία χειροτερεύει. Δεν έχει καμία σημασία. Ο Joe Cocker έχει γίνει πια διάσημος, φτάνοντας να παίξει σε 20.000 κόσμο στο Madison Square Garden και γυρίζοντας την Ευρώπη κάνοντας live σε Μιλάνο και Γερμανία. Το ημερολόγιο δείχνει 1973, όταν το You're so Beautiful θα φτάσει στο Νο 5 των charts και πρώτο στη σκέψη πολλών ερωτευμένων εκείνο το καλοκαίρι.

Μετά τις ένδοξες μέρες ακολουθούν πάντοτε οι δύσκολες. Μία τον πιάνουν για κατοχή χόρτου στην Αυστραλία και του στερούν την παραμονή στη χώρα μαζί με την υπόληψή στο κοινό του εκεί. Μία που χρωστάει 800.000$ στην A&M Records και γίνεται αλκοολικός. Καμία σημασία δεν έχουν όμως αυτά όταν μετά από 3 χρόνια, επανέρχεται δυναμικά στο Woodstock της Ευρώπης και βρίσκει το κουράγιο να φτιάξει κι’ άλλη μπάντα και να γεμίσει έτσι το Central Park ξανά. Και όχι μόνο. Αλλά το I’m so Glad I’m Standing here Today μαζί με τους Crusaders έφτασε να είναι υποψήφιο για Grammy to 1982. To Grammy βέβαια καταλήγει να κερδίσει για την ερμηνεία του μαζί με την Jennifer Warnes στο Up where we Belong.

Ένα χρόνο μετά θα σταθεί στο πλάι του Ronnie Lane για ένα tour μαζί με τους Jeff Beck, Eric Clapton και Jimmy Page με στόχο να μαζέψουν χρήματα για να γίνει παραπάνω έρευνα στην σκλήρυνση κατά πλάκας από την όποια έπασχε ο Lane.

Μπαίνοντας στα '00s συνεχίζει να παίζει Live στα "διαχρονικά" Woodstocks, συνεχίζει να ερμηνεύει τα κομμάτια των Beatles, πλέον όμως μαζί με τον Phil Collins. Φτάνοντας στο 2009 να supportάρει φωνητικά το album του Carlos Santana. Και μέχρι το 2012, να βγάζει τον τελευταίο του δίσκο σε ηλικία 68 ετών με τίτλο Fire It Up.

Ηλικιωμένος πια, κουρασμένος και άρρωστος, δείχνει πόσο αγαπάει να εμφανίζεται στη σκηνή μέχρι και 3 μήνες πριν στο Madison Square Garden, δείχνοντας πως σ' αυτή τη ζωή μπορείς να καθιερώνεσαι και να φεύγεις με τον ίδιο τρόπο. Βραχνά και χορευτικά.

Μάιρα Ζαρέντη