Μια βδομάδα μετά, μετρώντας το ένα και μοναδικό live για φέτος, συνειδητά επέλεξα να ακούσω με πολύ προσοχή το πρώτο μέρος της παράστασης. Μικρή Βαλίτσα, το άλμπουμ που χωράνε τόσα πολλά. Λάθη, φόβοι, ανησυχίες, αγάπη και προορισμοί. Που θα σε φτάσει εσύ επιλέγεις... Επιλέγεις που θες να μείνεις ή που θα καταλήξεις. Για το ενδιάμεσο, τραγουδάς με όλη σου την ψυχή. Η σεμνότητα του ώρες ώρες σε κάνει να ντρέπεσαι για όσα δεν τόλμησες, φοβήθηκες που όμως σε μάτωσαν δίχως να εγκαταλείπεις, ή μήπως;
Ο Αλκίνοος σαν παλιά,σαν πάντα και για πάντα. Τοποθετείται όταν πρέπει και όπως πρέπει, προσωπικά και πολιτικά. Μεταξύ τους χάσμα, εκείνος όμως τα συνδυάζει μαγικά, με στίχο και μουσική σε παρασύρει και σε πάει λίγο πιο πέρα, στο όσο αντέχεις που είπα παραπάνω. Το τραγούδι που κρατώ σαν φυλακτό, σαν ευχή, σαν όπως θες, είναι ετούτο που λέει:
"Σιγανά και ταπεινά
μα όχι σκυμμένα και ταπεινωμένα
γίνε η ζωή σου που περνά"
Που συναντά και κάτι από παλιά στο O Δρόμος σου Είσαι Εσύ
"Είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί
και τ άσπρο μου μαντήλι"
Δείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες της βραδιάς εδώ.
Κείμενο - φωτογραφιες: Ζέτα Καρκαμπούνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.