Του πάει το Principal. Εκεί μπορούμε να μετρήσουμε τις καλύτερες συναυλίες του στη Θεσσαλονίκη, τις πιο εντυπωσιακές, τις πιο δυνατές, τις πιο ατμοσφαιρικές και τις πιο συγκινησιακές. Σχεδόν γεμάτο, όπως πάντα (τι θα γίνει με αυτά τα σταντάκια ρε παιδιά, δεν αρκούν οι καναπέδες και τα τραπέζια;), φανέρωσε γι άλλη μια φορά πώς ο κόσμος που ακολουθεί τον Παύλο αλλάζει. Νεαρότερος κόσμος, ο οποίος ίσως θα έπρεπε γι αυτή τη μια φορά να δώσει τη σκυτάλη στους παλιούς, και από την επόμενη... τόπος στα νιάτα και πάλι.
Γιατί αυτό; Γιατί από τη setlist δεν έλειψαν ούτε το Ρομπότ, ούτε οι Συμμορίες της Ασφάλτου (ακόμα πονάει ο λαιμός), ούτε η Τροφή για τα Θηρία, παιγμένη τόσο δυνατά όσο της αξίζει. Ακούσαμε και κομμάτια της πορείας του Παύλου με τους B-Movies που είχαμε καιρό να ακούσουμε live, το Όσο Μικραίνω και το Δεν Είμαι Από 'Δω, μας είπαν και τη Ρίτα που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει μόνιμη στις συναυλίες τους και λίγα -σε σχέση με τις άλλες φορές- κομμάτια από τους τρεις τελευταίους δίσκους. Μας είπαν το "πραγματικά ανόητο" Ρόδες, κι από εκεί σε κομμάτια όπως το Στοιχειωμένο Σπίτι (πάει εντελώς ο λαιμός), το Άλλη μια Μέρα, το Μόνο Αυτό, το Παράξενο Τραγούδι κι άλλα, κι άλλα, για ένα τρίωρο που ποτέ δεν θα είναι αρκετό. Μόνο μας παράπονο, τη Φωτιά στο Λιμάνι ρε Παύλο.
Ο Αζάς στο πρώτο ήδη τραγούδι ζεστάθηκε κι έβγαλε το σακάκι του. Δεν ξέρουμε πόσα λίτρα νερό ήπιε ο Σπανίδης, ξέρουμε όμως ότι ο Μπενέκας τα έδωσε όλα, φωνητικά και παικτικά, κι ότι ο Δεληγιάννης -όπως αποδείχθηκε- ήταν τελικά ο σταρ της συναυλίας. Κι ο Παυλίδης, πιο τρελός από ποτέ. Να κλείνει τα αυτιά του με τα χέρια του, να χορεύει συνέχεια, να κάνει εκείνες τις κινήσεις που θυμίζουν ηλεκτροπληξία... Οι "βετεράνοι" σε live του σταματούσαν να χορεύουν και να τραγουδούν για να δουν τον Παύλο να δίνει τα πάντα μετά από αρκετό καιρό, κι εννοείται πως το γουστάραμε περισσότερο από αρκετές άλλες συναυλίες του.
Ίσως φταίει η βουτιά-στο-παρελθόν ανανεωμένη setlist, ίσως ο αέρας της Θεσσαλονίκης, ίσως το Principal -το σχεδόν γεμάτο Principal θυμίζουμε. Δεν ξέρουμε ποια ήταν η αιτία, αυτό που με σιγουριά μπορούμε όμως να πούμε είναι ότι ήδη κρατάμε κόκκινο στυλό και περιμένουμε να σημειώσουμε την επόμενη συναυλία του Παύλου στο ημερολόγιο. Ελπίζουμε κι αυτός να συνεχίσει να δίνεται με τον ίδιο τρόπο στη μουσική, όχι πως κάτι άλλο θα μας τραβούσε μακριά του, αλλά αγαπάμε λίγο παραπάνω τον τρελαμένο Παύλο.
Δείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες της συναυλίας εδώ.
Κείμενο - φωτογραφίες: Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.