Δεν ήταν ένα ακριβώς ακουστικό live, μιας και, ναι μεν ο Παύλος είχε ακουστική κιθάρα, αλλά ο Ορέστης Μπενέκας με πλήκτρα και λούπες και ο Αλέκος Βουλγαράκης με την ηλεκτρική κιθάρα του έδωσαν στο live μια βαθιά ατμοσφαιρικότητα και γέμισαν τον αέρα με μελωδίες.
Μας τραγούδησαν πολλά, μας τραγούδησαν καινούρια και παλιά, μας έκαναν να συγκινηθούμε και να χαμογελάσουμε, μας έκαναν να κοιτάξουμε τον ουρανό, μας έκαναν να κλείσουμε τα μάτια. Από το Ξέρω τι Κάνει και τον Δειλιέν, ως το Grand Hotel, ένα ταξίδι στο χώρο, το χρόνο και την ψυχή -ναι, μετά από πολύ καιρό, το Grand Hotel μοίρασε ξανά ανατριχίλες απλόχερα στον κόσμο.
Είναι δύσκολο ένα ακουστικό live, ή unplugged, ή με μικρό σχήμα, πες το όπως θέλεις, να σε παρασύρει τόσο έντονα σε έναν χορό αισθήσεων και νοητικών εικόνων, εκείνων που ξέρει τόσο καλά ο Παύλος να δημιουργεί. Γι ακόμη μια φορά όμως το κατάφερε.
Ήταν ο ίδιος χαρούμενος, ήταν ο Ορέστης κι ο Αλέκος χαρούμενοι, ήταν ο κόσμος χαρούμενος, όλοι μια παρέα, όλοι με τα μάτια στραμμένα στη σκηνή κι οι τρεις μοναδικοί τύποι στη σκηνή με τα μάτια στραμμένα στον κόσμο, στον ουρανό, μεταξύ τους. Αν και νέο μέλος στους B-Movies ο Αλέκος Βουλγαράκης, φαίνεται πως ήδη έχει αποκτήσει πολύ καλή χημεία με τους υπόλοιπους.
Προσωπικά, δεν θα το κρύψω, προτιμώ τα ηλεκτρικά live του Παύλου. Αλλά, αδελφέ μου, δεν γίνεται να μην γράψω πόσο όμορφο ήταν αυτό που ζήσαμε χθες. Μυσταγωγία κι ατμοσφαιρικότητα, φως και έρωτας, σκοτάδι και... πάλι έρωτας. Και, ξέρεις, τόσο ο Παύλος όσο και ο Ορέστης και ο Αλέκος, έχουν κάτι ξεχωριστό, κάτι που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ως "εξωτερικευμένη εσωτερικότητα".
Στα επόμενα.
Δες τις υπόλοιπες φωτογραφίες εδώ.
Κείμενο - φωτογραφίες: Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.