Εμείς ακούσαμε το άλμπουμ και σας το παρουσιάζουμε, track by track.
Το Life is Good μας συστήνεται με ένα έντονα folk ιρλανδικό κομμάτι, το There's Nothing Left pt.1, με ήρεμο ρυθμό, μια από τις "μπαλάντες" των Molly που αγαπάμε, το οποίο δίνει τη θέση του στα... γκάζια του The Hand of John L. Sullivan, γρήγορο και πανκ, φολκ και χαρούμενο, χορευτικό και κατάλληλο για ξύλο, είμαστε σίγουροι πως θα αποτελέσει σίγουρη επιλογή στις setlist των συναυλιών τους.
Στο ίδιο ύφος, το Welcome to Adamstown, στο οποίο κάνει την εμφάνιση της μια πανδαισία πνευστών που απλά δεν γίνεται να αποφύγεις να σε παρασύρει, οπότε... take the money and run, μέχρι να βρεις το Reptiles (We Woke Up). Έντονα πολιτικοκοινωνικό, στιχουργικά και μουσικά, οι Flogging Molly καταθέτουν με το κομμάτι αυτό μια δήλωση, ένα κάλεσμα και ένα μάλλον θλιβερό συμπέρασμα, αλλά σε πολύχρωμο φόντο.
Πολύχρωμο, μα νοσταλγικό, έρχεται και το The Days We've Yet To Meet, ψάχνοντας στο παρελθόν αλλά στοχεύοντας στο μέλλον, τραγούδι ταξιδιάρικο, τραγούδι γραμμένο, κομμένο και ραμμένο για road trip.
Στο Life is Good οι τόνοι πέφτουν, η ακουστική κιθάρα και τα πνευστά παίρνουν τον πρώτο λόγο και σε μεταφέρουν στην ιρλανδική επαρχία, λίγο πριν μπουν φωνητικά και τύμπανα, και σε φέρουν να στέκεσαι στην άκρη του βράχου και να κοιτάς την απέραντη θάλασσα, σκεπτόμενος ότι πράγματι, η ζωή είναι ωραία.
Με σημαντικά folk και ρυθμικά στοιχεία έρχεται και το The Last Serenade (Sailors and Fishermen), άλλη μια από εκείνες τις ξεχωριστές μπαλάντες που τα άγρια όχι-και-τόσο-νιάτα-πλέον Flogging Molly συνηθίζουν να μας χαρίζουν.
Πολυχρησιμοποιημένο θέμα, αλλά από μια ιδιαίτερη ματιά, πως αλλιώς θα γινόταν, οι Flogging Molly μας δίνουν τη δική τους γνώμη για τη μάχη του Τζέρικο, με το καθαρά folk που εξελίσσεται σε punk, κρατώντας όμως μια αντίσταση σε αυτό, The Guns of Jericho.
Με τη γκάιντα να δίνει το σύνθημα και -ηθελημένα ή όχι- σχεδόν μεθυσμένα φωνητικά, ακολουθεί το Crushed (Hostile Nations), που σε οδηγεί σε μια κορύφωση ηχητική αλλά και συναισθηματική, διηγούμενο μια ιστορία σε punk background. Προσωπικά, ανατρίχιασα και πετάχτηκα από τη θέση μου στο ρεφρέν, και σίγουρα είναι ένα κομμάτι που θα ακούμε συχνά στο Drunken Lullabies Radio Show.
Ασυνήθιστα, για Flogging Molly, με ηλεκτρική κιθάρα ξεκινά το Hope, το οποίο μας εκπλήσσει, μάλλον ευχάριστα, γιατί ενώ περιμέναμε ένα κομμάτι ίσως punk, σίγουρα ηλεκτρικό, η μουσική δίνει τη θέση της στα φωνητικά, όπου σαν χορωδία το συγκρότημα εξυμνεί την ελπίδα που πρέπει να έχουμε ακόμα και στις δυσκολότερες στιγμές.
Την punk πλευρά τους μας φανερώνουν για καλά στο The Bride Wore Black, κρατώντας πάντα όμως ψηλά -από μουσική και στιχουργική άποψη- την ιρλανδική σημαία.
Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το Until We Meet Again, καθαρά ιρλανδικό folk, χορευτικό, ρυθμικό, έστω, στη χειρότερη περίπτωση, θα σε κάνει να χτυπήσεις το πόδι σου ρυθμικά στο χώμα και να το σφυρίξεις.
Μπορεί να τους πήρε έξι χρόνια, αλλά οι Flogging Molly μας παρουσιάζουν με το Life is Good μια δουλειά πολυδιάστατη, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και σίγουρα ικανή να σου δημιουργήσει συναισθήματα και εικόνες, πάντα με βάση δυο πυλώνες της βρετανικής μουσικής για τους οποίους ο γράφων είναι αιώνια ευγνώμων: Την ιρλανδική folk και -φυσικά- την punk. Ίσως περισσότερο ρυθμικοί απ' ότι θα τους περιμέναμε, ας μην ξεχνάμε όμως πως πλέον βρίσκονται σε μια φάση ωρίμανσης και συνειδητοποίησης ότι δεν μπορείς πλέον να σπας τα πλευρά σου με την ίδια ευκολία όπως κάποτε. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι χάνεται η εφηβική ορμή τους, το αντίθετο μάλιστα, αλλάζει μορφή και βγαίνει από πιο βαθιά, πιο ορμητική και με πιο ηχηρή κραυγή και γέλιο από ποτέ.
Οι Flogging Molly επιστρέφουν φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα, για να εμφανιστούν στην 3η ημέρα του Rockwave στις 2 Ιουλίου, μαζί με τους Epica, με τους Anathema, Paradise Lost, και "μεγάλα ονόματα" τους Gojira και τους Evanescence.
Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.