Παύλος Σιδηρόπουλος - Τα "Ακατάλληλα" Πειραματικά του Έργα

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 ο Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψε σε κασέτες πειραματικά καλλιτεχνικά έργα τα οποία έφθαναν στην ερωτική πράξη, επηρεασμένος από τις αντίστοιχες κασέτες των John Lennon και Yoko Ono

Θα ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν σε μία από τις συζητήσεις μου με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ο λόγος ήρθε στα περίφημα πειραματικά έργα του John Lennon, με την Yoko Ono, και ειδικότερα στο Wedding Album, όπου προβαίνουν σε διαδοχικές επικλήσεις των ονομάτων τους, ανάμεσα σε αναστεναγμούς, που φθάνουν την ερωτική πράξη. Οι ψίθυροι και κραυγές John και Υοκο, δίνουν με εκπληκτικό καλλιτεχνικό τρόπο, την φύση του έρωτα, όμως η κοινωνία, δύσκολα δέχεται ένα τέτοιο έργο, εκτός αν είναι πλακατζίδικο τύπου Κούλα και Χαράλαμπε του Χάρρυ Κλιν.

Ο Παύλος μου είπε, πως και αυτός, είχε δημιουργήσει κάτι ανάλογο, γράφοντας σε κασέτες, λόγια, ψιθύρους και άλλα που έφθαναν στην ερωτική πράξη.

Η επιρροή του, από τα προαναφερόμενα και πρωτοποριακά έργα του John Lennon.

Τον ρώτησα, αν υπήρχε ποτέ περίπτωση, το υλικό του, να έβλεπε το φως της δημοσιότητας.

"Αποκλείεται!" μου είπε "...η κοινωνία μας, είναι αδύνατον τουλάχιστον σήμερα να δεχτεί τέτοιες εκφράσεις"
"Είναι εκφράσεις που σοκάρουν;" ρώτησα.
"Σοκάρουν την σημερινή κοινωνία"
"Ο Lennon όμως το έκανε"
"Ο Lennon ήταν σε μία άλλη κοινωνία, όχι στην Ελλάδα. Αλλά και εκεί, σχεδόν κανείς δεν το δέχτηκε"

Είχε δίκιο.
Τα άλμπουμ εκείνα των Lennon και Ono, όχι μόνον πάτωσαν εμπορικά, αλλά θεωρήθηκαν σκάνδαλο και ξεσήκωσαν αντιδράσεις.

Ζήτησα από τον Παύλο, να ακούσω τουλάχιστον τις κασέτες του, ώστε να έχω γνώση για το τολμηρό του πειραματικό εγχείρημα.

"Δεν τις έχω" ήταν η απάντηση "...τις έχω στείλει στο πρόσωπο που αφορούσαν".

Πολλά χρόνια μετά, και αφού είχε πεθάνει ο Παύλος, γνώρισα την ποιήτρια Γιόλα Αναγνωστοπούλου. Ήταν η εποχή που καθημερινά συζητούσα μαζί της, για ώρες πολλές, για να εμπνευστώ το ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ.

Μια μέρα, η Γιόλα μου μίλησε για αυτές τις κασέτες του Παύλου, και μάλιστα πως τις είχε και σκόπευε να τις καταστρέψει.

"Γιατί να τις καταστρέψεις;" την ρώτησα.
"Γιατί όταν πεθάνω θα τις βρουν και η κοινωνία δεν θα μπορούσε να καταλάβει ποτέ την αθωότητα ενός τέτοιου έργου. Θα τις θεωρούσε πρόστυχες και αυτό δεν θα ήταν καθόλου δίκαιο για την μνήμη του Παύλου".

Την παρακάλεσα πριν τις καταστρέψει να ακούσω τουλάχιστον μία.
Δέχτηκε.

Ήταν κάτι πραγματικά τολμηρό, αλλά καθόλου πρόστυχο. Θα έλεγα πως ήταν το καλύτερο και πιο αληθινό άλμπουμ του Παύλου.

Τι περιείχε εκείνη η κασέτα;

Λόγια του Παύλου.
Λόγια για τον έρωτα.
Λόγια που τον όριζαν άλλοτε να αγαπά και άλλοτε να μισεί, να φοβάται.
Αλλά εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν ένα ας πούμε μονόπρακτο, μία φανταστική του απόδοση ερωτικής πράξης με την Γιόλα.
Η κασέτα τελείωνε με τρία τραγούδια, που έπαιζε ο ίδιος στην κιθάρα.
"Εκπληκτικό!" ψιθύρισα.
"Εκπληκτικό, αλλά θα καταστραφεί" απάντησε η Γιολάντα.

Αν τα γράφω αυτά, είναι γιατί θέλω να πω, ότι όσο πιο αληθινό είναι ένα έργο Τέχνης, τόσο και πιο δύσκολα γίνεται αποδεκτό από την σημερινή κοινωνία.

Επίσης, ότι ο Παύλος δεν ήταν μια απλή περίπτωση τραγουδοποιού. Αυτά που έκανε, δεν είναι όλα γνωστά. Και ιδιαίτερα τα πειραματικά του έργα, μουσικά, και γραπτά. Γιατί, υπάρχουν και κείμενα του Παύλου, πολύ (μα πολύ όμως) πειραματικά. Σοκάρουν κι αυτά, κάποιον που δεν είναι έτοιμος να ακολουθήσει την σκέψη του καλλιτέχνη.

Ίσως κάποτε στο μέλλον, να αλλάξουν τα πράγματα. Ίσως.

*Και οι δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Παύλου Σιδηρόπουλου, από τον Μανώλη Νταλούκα, 1984.

Πηγή: ogdoo.gr