Dendrites - Grow [ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ]

Εκρηκτικό heavy rock με southern, stoner και metal στοιχεία... και το ταξίδι στην έρημο ξεκινά

Οι Dendrites επιστρέφουν φέτος με το δεύτερο τους άλμπουμ, Grow, με το οποίο -όπως θα μπορούσε να είναι μια ερμηνεία του τίτλου του- έχει μεγαλώσει και το ίδιο το συγκρότημα, έχει ωριμάσει ακόμα περισσότερο και ακολουθεί τον δικό του ξεχωριστό δρόμο στον κόσμο της ελληνικής heavy σκηνής.

Το άλμπουμ ξεκινά εκρηκτικά με το Get the Fuck, ένα κομμάτι αμιγώς southern metal, δανειζόμενο φυσικά στοιχεία από άλλα είδη της metal, αλλά και με τον ιδιαίτερο τρόπο ερμηνείας των φωνητικών, στοιχείο που χαρακτηρίζει πάντα τους Dendrites.

Στο ίδιο... mood ξεκινά και η εισαγωγή του Bullet Dodger, νευρικά σαν πολυβόλο και με ένα κλασσικό, αλλά πάντοτε ξεσηκωτικό, heavy metal σόλο να ακολουθεί. Και κάπου εκεί, το ταξίδι στην έρημο με ένα αρχαίο αλλά καλογυαλισμένο Camaro ξεκινά...


Εισαγωγή βγαλμένη από τα σκοτεινότερα όνειρα των Kyuss, ή καλύτερα, το αποτέλεσμα αν οι Kyuss είχαν παιδί με τους Soundgarden και το βάφτιζαν οι Pantera: Αυτό είναι το Throwing Rocks. Πιο αργά riffs, τα οποία φέρουν όμως μαζί τους και έντονα stoner στοιχεία, τα στοιχεία εκείνα που πρωτοείδαμε στο πρώτο άλμπουμ των Dendrites και έχουν εξελίξει σε μεγάλο βαθμό στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να έρθει η ώρα του Grow.

Ακολουθεί ένα κομμάτι χωρισμένο σε δυο κεφάλαια, ένα κομμάτι στο οποίο το συγκρότημα δοκιμάζει κάτι το οποίο -νομίζω- πως δεν έχουμε ξανακούσει από αυτούς, και μας άρεσε που τελικά το ακούσαμε: Γίνονται για λίγο clutch-ικά ακουστικοί, με το Dreamhouse pt.1 να είναι ένα καθαρό ακουστικό μπλουζ κομμάτι, ένα σκοτεινό μπλουζ βγαλμένο από κάποιο παλιό μπαρ της Λουιζιάνα, με μυρωδιές από καπνό και αλκοόλ. Το 2ο μέρος του Dreamhouse κρατά τον ίδιο μπλουζ χαρακτήρα, στην ηλεκτρική, ακόμα πιο σκοτεινή εκδοχή του, με αργόσυρτα riffs βγαλμένα από την κόλαση.

Τα "τύμπανα πολέμου" μας συστήνουν το Leave Me Behind, το πιο ατμοσφαιρικό ίσως κομμάτι του δίσκου, και το πιο δύσκολο να κατηγοριοποιήσει κανείς, αν κανείς ασχολιόταν τόσο πολύ με το αν είναι metal ή stoner ή ψυχεδέλεια ή ακόμα και κατά κάποιον τρόπο grunge. Είναι όλα μαζί και τίποτα από αυτά. Είναι από τις σπάνιες φορές που βλέπουμε τους Dendrites να αγγίζουν και την... μυστικιστική κι ανατολίτικη παράδοση που τόσο αγαπούν να πειράζουν οι ελληνικές μπάντες, κι η αλήθεια είναι ότι και αυτό το πείραμα στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία.


Κι από τα εμβατηριακά τύμπανα, στα groovy τύμπανα του One Hell of A Ride. Ή, αν προτιμάτε, πως θα ακουγόταν μια μπάντα αν προσπαθούσε να αναπαράγει τον ήχο του Mjolnir, του σφυριού του Θορ. Με λίγη τσαχπινιά παραπάνω από τον θεό τελοσπάντων! Ένα κομμάτι που θυμίζει αρκετά τις πρώτες δουλειές των Planet of Zeus, γεμάτο νεύρο, ηλεκτρισμό αλλά και διάχυτη κι ωμή -σόρρυ για την έκφραση- καύλα, σαν αυτή που μας είχαν συστήσει οι Dendrites στον πρώτο τους δίσκο, κι ας είναι πιο μετριασμένη στο Grow, ήμασταν σίγουροι ότι θα ήταν εκεί και θα παραμόνευε.

Ακολουθεί το River, το οποίο με τη σειρά του πατάει επίσης στο rock n' roll που παράγουν μπάντες όπως οι Planet of Zeus και οι Clutch, με κάποια "διαλείμματα" που θυμίζουν το alternative rock των Pearl Jam, ξέρεις, εκείνη η τάξη που επικρατεί στο χάος, όταν ο καθένας στο συγκρότημα "κάνει τα δικά του", αλλά όλο μαζί βγάζει ένα αποτέλεσμα που σου προσφέρει goosebumps.

Κι από το Μαίρυλαντ και το Σιάτλ, επιστροφή στην Καλιφόρνια, με το Snake Oil Merchant, ένα κομμάτι θα 'λεγε κανείς βγαλμένο από τις αρχές των 90s, με γκρούβα που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα και εσωτερική ενέργεια που σε κατακλύζει αλλά σε τραβάει κάτω, δεν σε αφήνει να εκραγείς, με αποτέλεσμα πολλές συνεχόμενες εσωτερικές εκρήξεις στο κεφάλι σου.

Τελευταίο κομμάτι του δίσκου, όχι τυχαία αν ρωτάς εμένα, το I'm Gonna Fly. Μπλουζ ηλεκτρική κιθάρα που σε προδιαθέτει για αυτό που θα ακολουθήσει (διάολε, μέχρι και σαξόφωνο επιστράτευσαν για αυτήν την κομματάρα). Ένα ακόμα λοιπόν μπλουζ κομμάτι, από εκείνα τα βγαλμένα από την έρημο, από εκείνα που σε κάνουν να φαντάζεσαι ένα μπαρ -σχεδόν σαλούν- με μηχανές παρκαρισμένες απ' έξω, και μέσα να μην μπορείς να πάρεις ανάσα από το σύννεφο καπνού και τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ, αλλά παρ' όλα αυτά να ξέρεις ότι δεν θα μπορούσες να είσαι πουθενά αλλού πέραν από εκεί, σε κανένα άλλο χρονικό σημείο πέρα από αυτό που ζεις τώρα. Fade out... ξαστεριά, το κεφάλι ψηλά, καληνύχτα.

Το γράψαμε και στην αρχή, το επισφραγίζουμε τώρα. Το Grow δηλώνει το πόσο έχουν μεγαλώσει οι ίδιοι οι Dendrites, και βέβαια πόσο πιο ώριμοι έχουν γίνει μουσικά. Ο ωμός ηλεκτρισμός και το groove του πρώτου δίσκου έχουν μπει σε ένα καλούπι με το συνολικό αποτέλεσμα να είναι πολύ καλύτερο από ό,τι ίσως περιμέναμε να ακούσουμε. Κάποιος που αγαπά τέτοιες εκφράσεις, θα έλεγε ότι οι Dendrites εξελίσσονται όχι με βήματα, αλλά με άλματα, εμείς θα πούμε απλά ότι το Grow έχει ήδη βρει τη θέση του ανάμεσα στους δίσκους της χρονιάς.

υ.γ. Το Grow αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα Ιουνίου. Αλλά καλύτερα να μην περιμένεις μέχρι τότε, αν θέλεις να βρεις κόπια του βινυλίου, προπαράγγειλε το είτε από εδώ είτε μέσω της Facebook Page του συγκροτήματος.

υ.γ.2 Φυσικά και θα ήταν του Bewild Brother αυτό το σκαλωτικό artwork.

υ.γ.3 Κάντε τη χάρη και σε εμάς που είμαστε λίγο κιτς, βγάλτε ένα κόκκινο smokey βινύλιο να τρελαθούμε.

Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου