Θάλασσα, αέρας, ξαστεριά, ένας προμαχώνας του 13ου αιώνα και πάνω στην σκηνή ο Παύλος Παυλίδης και η μπάντα του να μας οδηγούν σε ένα ταξίδι από το 1993 στο 2021
Το ημερολόγιο δείχνει 30 Αυγούστου και βρισκόμαστε στον προμαχώνα Σαν Σαλβατόρε (ή Σαλβαντόρ) των Χανίων στο ημερολογιακό τέλος του καλοκαιριού. Το αρχικό μούδιασμα που νιώσαμε αντικρίζοντας τους ανθρώπους καθισμένους σε καρέκλες και φορώντας μάσκες, σαν σκηνή από δυστοπική ταινία, πέρασε όταν ξεκίνησε η μουσική. Παύλος Παυλίδης, Φώτης Σιώτας, Δημήτρης Τσεκούρας, Γιώργος Θεοδωρόπουλος και Θάνος Μιχαηλίδης, καθισμένοι και αυτοί στις καρέκλες τους, άνευ μασκών με πρόσωπα καθαρά και έτοιμα να μας χαρίσουν μια ξεχωριστή συναυλία.
Με ένα σετ που κινήθηκε μεταξύ νέων αλλά και παλαιότερων τραγουδιών, τα περισσότερα προσαρμοσμένα στο νέο αυτό σχήμα που έχει δημιουργηθεί με βιολί και μπάσο, όπως και ο ίδιος ο Παύλος μας είπε απαντώντας στον κόσμο που ζητούσε τραγούδια των Σπαθιών και των B-Movies, με το ζόρι κρατήθηκαν να μην (ξε)σηκωθούν και μαζί να ξεσηκώσουν κι εμάς.
Παρ' όλα αυτά, η διάθεση της μπάντας και του κοινού δεν επηρεάστηκε στο ελάχιστο κι η χαρά του Παύλου ήταν εμφανής για το γεγονός πως βρέθηκε ξανά στο Σαν Σαλβατόρε 25 χρόνια μετά την τελευταία φορά, το 1996. Αυτή η νοσταλγία ίσως βοήθησε ώστε στο τέλος του σετ να ακούσουμε ένα σερί Σπαθιών, Ζέστος Αέρας, Πάρε με Μαζί σου, Στον Βράχο και (σπόιλερ αλέρτ) ένα ανατριχιαστικό κλείσιμο με την Σιωπή.
Τα φώτα που στηρίζονταν πάνω στις παλιές μεγάλες πέτρες που συνθέτουν ό,τι απέμεινε από τον προμαχώνα, έφταναν μέχρι την θάλασσα που απλωνόταν από κάτω μας σκοτεινή, η μουσική έφτανε μέχρι τον ουρανό και απλωνόταν πάνω από την πόλη σαν το δροσερό σεντόνι που ζητάς τα καλοκαιρινά βράδια κι ο αέρας, το δροσερό αεράκι που φυσούσε πάνω στον προμαχώνα από νωρίς, φέρνοντας την μυρωδιά της θάλασσας, μας έδινε ανάσες μεγάλες και ανακουφιστικές. Μια παράσταση άχρονη κι από κάποιον άλλο κόσμο, ένα περιβάλλον απόλυτα ταιριαστό με τον Παύλο που μας φανέρωσε ξανά τον βαθιά ατμοσφαιρικό εαυτό του.
Όσο η ώρα περνούσε, ξεχάσαμε μάσκες και καρέκλες πλαστικές, το μόνο που υπήρχε ήταν η μουσική, η θάλασσα, ο αέρας και τ' αστέρια που χόρευαν μαζί μας πάνω απ' τα κεφάλια μας. Κι όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, το χαμόγελο πίσω απ' την μάσκα δεν έλεγε να φύγει με τίποτα.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στην σελίδα μας στο Facebook.
Κείμενο - φωτογραφίες: Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.