Summer Rain Radio: Phil Campbell: Ο μπάσταρδος γιος των Motörhead

Ο Summer Rain ακολουθεί τα βήματα του θρυλικού Phil Campbell, από τα παιδικά του χρόνια στην Ουαλία με τα είδωλα του Jimi Hendrix και Tony Iommi, στη φλογισμένη τριακονταετία με τους Motörhead, έως το σήμερα και τους Bastard Sons #StreetModeON

Η σειρά αφιερωμάτων του Summer Rain στους καλλιτέχνες και τις σκηνές που θα φιλοξενήσει το επερχόμενο 10ο επετειακό Street Mode, ξεκίνησε με μια θρυλική πανκ μορφή, τον Marky Ramone. Σήμερα είναι η σειρά ενός άλλου θρύλου, αυτή τη φορά της heavy metal και το όνομα αυτού, Philip Anthony Campbell.

Στις 7 του Μάη ο Phil Campbell έκλεισε τα 57 του χρόνια. Μέσα σε κάτι περισσότερο από μισό αιώνα ζωής, κατάφερε να χωρέσει εμπειρίες πολλών ζωών, ή, για την ακρίβεια, αυτό το κατάφερε περίπου μέσα σε 30 χρόνια. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή: Ως παιδί είχε ως πρότυπα, ποιους άλλους, τον Jimi Hendrix, τον Jimmy Page, τον Jan Akkerman, τον Michael Schenker, τον Todd Rundgren, τον... πρώτο διδάξαντα στη heavy metal κιθάρα, Tony Iommi. Είχε ως πρότυπο όμως κι έναν άνθρωπο με τον οποίο έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του. Ναι, σωστά κατάλαβες, για τον Lemmy μιλάμε, από τον οποίο είχε καταφέρει να πάρει ένα αυτόγραφο, όταν ο ίδιος ήταν 12 χρονών, σε μια συναυλία των Hawkwind.

Πριν έρθει η ώρα να ξανασυναντηθούν, ο Phil Campbell είχε ήδη προλάβει να δει κάποιες δουλειές του -κάποια 7ιντσα για την ακρίβεια- να κυκλοφορούν, με την μπάντα την οποία ο ίδιος ίδρυσε, τους Persian Risk. Την ίδια στιγμή βέβαια, οι Motörhead είχαν ήδη ξεκινήσει να γράφουν ιστορία, έχοντας κυκλοφορήσει μυθικούς δίσκους: Το ομώνυμο Motörhead (1977), το Overkill (1979), φυσικά το Ace of Spades (1980), αλλά και τα Bomber (1979), Iron Fist (1982) και Another Perfect Day (1983). Ήταν το Φεβρουάριο του '84, όταν μετά την αποχώρηση του Brian Robertson, οι Motörhead ξεκίνησαν την αναζήτηση νέου κιθαρίστα, με τη μακριά λίστα των υποψηφίων να μειώνεται τόσο ώστε στο τέλος να μείνουν μόνο ο Phil Campbell και ο Michael "Würzel" Burston. Η απόφαση ήταν τόσο δύσκολη, που με πρωτοβουλία του Lemmy τελικά προσλήφθηκαν και οι δυο.

Παρά την αστάθεια στα μέλη του συγκροτήματος (ο Lemmy ήταν το μοναδικό ιδρυτικό και σταθερό μέλος σε όλη τη διάρκεια ζωής των Motörhead), ο Phil ήταν φανερό ότι ήρθε για να μείνει, τόσο με τις ξεχωριστές κιθαριστικές του ικανότητες, οι οποίες ξεπερνούσαν απλά την εκτέλεση των τραγουδιών, όσο και με το χαρακτηριστικό rock n' roll attitude του που ταίριαζε γάντι με τον χαρακτήρα όλης της μπάντας. Οι Motörhead ποτέ δεν δέχτηκαν καμιά ταμπέλα, ούτε υπήρχε κάποια που να τους ταιριάζει άλλωστε. Θεωρούνται από τους μεγάλους του heavy metal, αλλά όπως είχε γράψει ο Stephen Thomas Erlewine, αρχισυντάκτης του περιοδικού AllMusic, "Οι Motörhead δεν ήταν πανκ... ήταν όμως η πρώτη μέταλ μπάντα που χρησιμοποίησε αυτήν την ενέργεια και, κάνοντας αυτό, δημιούργησαν το speed και το thrash metal". Βέβαια, οι ίδιοι είχαν -και έχουν- διαφορετική άποψη: "Δεν είμαστε heavy metal. Είμαστε μια rock and roll μπάντα".

Ο Phil Campbell κυκλοφόρησε με τους Motörhead δεκαέξι full length άλμπουμ, και ποιο να πρωτοξεχωρίσεις; Το Orgasmatron, που παρά την αμφιλεγόμενη -μάλλον άθλια- παραγωγή που το συνόδευε κατάφερε να βγάλει διαχρονικές κομματάρες όπως το όμοτιτλο, το Nothing Up My Sleeve ή το Built for Speed; Μήπως το τρομερά εκρηκτικό March ör Die; Σίγουρα το Bastards, απ' όπου βέβαια είχαν ξεχωρίσει τα Bad Woman, Born to Raise Hell, Liar, I'm Your Man. Εξίσου σίγουρα και το Snake Bite Love, με το Dogs of War, αλλά και το Dead and Gone, ή το Love for Sale. Θα αφήσεις απ' έξω τη διασκευή τους στο God Save the Queen από το We Are Motörhead; Και μην ξεχνάς βέβαια τα Killers, Keys to the Kingdom, Whorehouse Blues από το Inferno, Kingdom of the Worm, God Was Never on Your Side από το Kiss of Death ή ακόμα, τα Born to Lose και Outlaw από το The Wörld Is Yours.

Μετά από τρεις δεκαετίες γεμάτες rock and roll, κάπου στο 2015, γράφτηκε ο επίλογος. Το ξεχωριστό Bad Magic, κυκλοφόρησε λίγο πριν το θάνατο του Lemmy. Η πιο εμβληματική φιγούρα στην ιστορία της ροκ έφυγε από τη ζωή στις 28 Δεκέμβρη, αφήνοντας τη θέση του Θεού κενή. Φυσικά, χωρίς τον Lemmy, δεν γινόταν να συνεχιστεί η πορεία του συγκροτήματος, με την επίσημη ανακοίνωση να έρχεται δια στόματος Mickey Dee: "Δεν θα κάνουμε άλλες περιοδείες ή οτιδήποτε άλλο. Και δεν θα υπάρξουν άλλοι δίσκοι. Αλλά η φωτιά επιβιώνει, και ο Lemmy ζει στις καρδιές όλων".

Με μια θέση στο πάνθεον της rock n' roll, η συνέχεια για τον Phil Campbell ήταν "οικογενειακή υπόθεση". Μαζί με τους τρεις γιους του, Todd, Dane, Tyla και τον τραγουδιστή Neil Starr, σχημάτισε τους Phil Campbell & The Bastard Sons και ήδη τον Νοέμβρη του 2016 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους, ομώνυμο EP. Στις 26 Ιανουαρίου η μπάντα κυκλοφόρησε και το πρώτο της full length άλμπουμ, The Age Of Absurdity, μέσω της θρυλικής Nuclear Blast Records. Το τέλος του καλοκαιριού τους φέρνει και στα μέρη μας, όπου -ως headliners φυσικά- θα ανέβουν στη σκηνή του Street Mode Festival, στη 10η επετειακή του έκδοση με τη συμμετοχή περισσότερων από 100 ονομάτων. Δεν χάνεται.