Summer Rain Radio: Villagers of Ioannina City @ Κλειστό Παλαιού Φαλήρου (15.02.2020)

Μια μεγάλη διονυσιακή γιορτή, ένα εκστατικό ταξίδι από τα βουνά έως τα αστέρια

Το ξέραμε. Το περιμέναμε. Η συναυλία των Villagers of Ioannina City στο Κλειστό Παλαιού Φαλήρου θα ήταν κάτι πολύ μεγάλο. Αυτό που ζήσαμε όμως ξεπέρασε κάθε προσδοκία και οποιαδήποτε ψυχολογική προετοιμασία είχε προηγηθεί πριν πατήσουμε το πόδι μας εντός του σταδίου.

Ένας χώρος γεμάτος έως πάνω, με τον κόσμο να κρέμεται -κυριολεκτικά- σαν τσαμπιά από τις κερκίδες και την αρένα να σείεται από χιλιάδες ανθρώπους, με κέντρο του κόσμου την σκηνή, η οποία πριν υποδεχτεί τους VIC, υποδέχτηκε τους Half Gramme of Soma. Μια μπάντα με περίσσια ηλεκτρική ενέργεια και νεύρο που μετέδωσε και στο κοινό, ζεσταίνοντας μας για τα καλά. Με ένα σετ εξαιρετικής δύναμης οι Half Gramme of Soma έγραψαν έναν πρόλογο ιδανικό στο ξεκίνημα του χθεσινού αστρικού ταξιδιού.

Με την αποχώρηση των Half Gramme of Soma, εμφανίζονται στη σκηνή γυναίκες μαυροφορεμένες φέροντας παραδοσιακά στοιχεία στην φορεσιά τους με το χορό του Ζαλόγγου στα χείλη, δίνοντας το πρώτο σύνθημα και κρατώντας στα χέρια τους πανό με μηνύματα όπως "το κλαρίνο για να παίξει θέλει αέρα καθαρό/ όχι πετρέλαια στην Ήπειρο", "Ήπειρος ελεύθερη από εξορύξεις" και "βρυσούλες ή πετρελαιοπηγούλες".

Γύρω στις 22.00, τα φώτα σβήνουν και παραμένει ένας κόκκινος προβολέας. Η κιθάρα μας χαρίζει τις πρώτες νότες κι οι άνθρωποι που 'μαστε κάτω από τη σκηνή νιώθουμε το σώμα μας να γίνεται αυτόνομο. Ώρα να γίνουμε ένα με το σύμπαν, κι ένα με τη φύση, δυο αξίες τις οποίες με μοναδικό τρόπο διδάσκουν οι VIC.

Οι βιντεοπροβολές ταιριάζουν απόλυτα με την μουσική αλλά και την ψυχολογική θέση στην οποία βρισκόμαστε μπάντα και κοινό: Αστερισμοί, αφαιρετικές ψυχεδελικές μορφές, το λογότυπο της μπάντας φλεγόμενο μόνο κάποιες από τις σκηνές που έρχονται μπρος στα μάτια μας και μένουν χαραγμένες στο μυαλό μας πλησίον των βουκολικοψυχεδελικών μελωδιών των VIC.

Πλέον οι αστερισμοί συγχρονίζονται, το πνεύμα εξυψώνεται και η καρδιά χτυπάει σαν τρελή σε αυτήν τη μεγάλη διονυσιακή γιορτή που εκτυλίσσεται και εξελίσσεται, μεγαλώνει και καταλαμβάνει κάθε νεύρο και μυ του κορμιού. Πλέον έχεις χάσει πλήρως τον έλεγχο των αισθήσεων και τις αφήνεις να σε οδηγήσουν σε αυτό το μαγικό ταξίδι. Αλκοόλ και καπνός -άγνωστο αν κλήθηκε το 1142- δίνουν μια επιπρόσθετη αίσθηση τελετουργίας και όλοι οι άνθρωποι, ως ένα σώμα, ακολουθούν το ρυθμό που επιβάλλουν οι αρχιερείς, με κιθάρες, τύμπανα, μπάσο, αλλά βέβαια, κυρίως, με γκάιντα και κλαρίνο. Άλλοτε χαμένοι σε μια ψυχεδελική έκσταση κι άλλοτε σε μια έκρηξη από εκείνες που ξεκινούν από το στομάχι και σε οδηγούν να σπάσεις ό,τι υπάρχει γύρω σου, πότε οδηγώντας σε να κάθεσαι με το βλέμμα καρφωμένο στη σκηνή και να ψιθυρίζεις τους στίχους των τραγουδιών και πότε να βγάζεις το λαρύγγι σου προσπαθώντας να ακουστείς μέχρι τα αστέρια τα οποία εξυμνείς με πάθος.

Στο... τεχνικό κομμάτι βέβαια, δεν γίνεται να μην γίνει αναφορά στην εξέλιξη των VIC, οι οποίοι μας προσέφεραν ένα show υψηλών προδιαγραφών με χαρακτήρα μεγάλης μπάντας, που εξάλλου -απ' ό,τι φαίνεται- πρόκειται για έναν τίτλο που πλέον τους αξίζει. Μιλώντας για κλειστούς χώρους, έχουμε βρεθεί σε πολλές συναυλίες οι οποίες έχουν μείνει για τον έναν ή τον άλλο λόγο στη μνήμη μας, η χθεσινή όμως μοιάζει να κατακτά μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα τους, ως ίσως την καλύτερη που έχουμε δει, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.