Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα στην έρημη πόλη

Ιστορία ΙΙ

Μ' αρέσει η Μεγάλη Εβδομάδα και η ατμόσφαιρα που φέρει μαζί της. Περισσότερο η Πέμπτη και η Παρασκευή. Την Μ. Παρασκευή, μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά, πάντα βρέχει, γιατί θρηνεί ο Θεός τον υιό του. Ποτέ δεν το πίστεψα. Και η σημερινή μυρωδιά της άνοιξης που πλημμύρισε το διαμέρισμα από το πρωί, μόλις άνοιξα τις μπαλκονόπορτες, μου επιβεβαίωσε το προφανές: Ο μόνος Θεός που μπορεί να θρηνήσει και να χαρεί για τα παιδιά του, είναι η ίδια η μητέρα μας, η Γη.

Παρ' όλα αυτά, όπως κάθε χρόνο, αν και φέτος θα παραμείνουν άδειες οι εκκλησίες, άδειοι οι δρόμοι και οι επιτάφιοι δεν θα γυρίσουν τις γειτονιές, οι καμπάνες συνεχίζουν να χτυπούν πένθιμα αντηχώντας σε μια κάποτε πολύβουη, μα τώρα, άδεια πόλη. Τα νέα του θανάτου του υιού του Ανθρώπου διακόπτουν κάθε τόσο ένα αυτοκίνητο, ένα μωρό που κλαίει, κάποιο ζώο -ένας σκύλος που γαβγίζει ή τα πουλιά που απολαμβάνουν την άνοιξη, δεν έχει σημασία. Από κάπου μακριά σπάει τη σιωπή ένα πιάνο, που, οι μελωδίες του ανακατεμένες στον αέρα με το θρηνητικό τραγούδι της καμπάνας συμπράττουν σε μια μακάβρια αλλά ταυτόχρονα ελπιδοφόρα συναυλία.

Γνωρίζεις εξάλλου, τι ακολουθεί. Από τα έγκατα της γης θα βγει ολοζώντανος ο Μεσσίας και μια μεγάλη γιορτή θα εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο. Ο θάνατος νικήθηκε γι' ακόμη μια φορά.

Ο γράφων και υπογράφων ίσως θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα περνούσε το κατώφλι κάποιας εκκλησίας για να υποδεχτεί τον ετησίως αναστημένο Μεσσία. Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ουσία και πορεία των πραγμάτων. Για να δημιουργηθεί ζωή μέσα από τις στάχτες και το λίπασμα, πρέπει πρώτα να περάσει πάνω από την μολυσμένη γη η φωτιά. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πολλές προσπάθειες μπορούν να γίνουν για να μην φτάσουμε στο έσχατο σημείο, εκεί που όπως λέει και το τραγούδι θα πρέπει να καεί κάθε παλιό για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός. Ως άνθρωποι, όμως, απολαμβάνουμε να παρατηρούμε τον κόσμο να σαπίζει μέχρι πια να είναι πλέον πολύ αργά για να σώσουμε κάτι.

Το είδαμε και τις προηγούμενες ημέρες όπου, καθώς φαίνεται, δεν ήταν η καραντίνα που μας κράτησε στα σπίτια μας, αλλά ο άσχημος καιρός των τελευταίων ημερών του Μαρτίου. Μόλις ο ήλιος βγήκε ξανά, υπήρξαν πολλοί που δεν δίστασαν να βγουν -λες και στην Ελλάδα, στην Μεσόγειο, δεν θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αυτό βέβαια, είναι μόλις ένα μικρό παράδειγμα μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται αδιάκοπα από την αρχή του χρόνου. Μιας ιστορίας για τους ανθρώπους που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τον σεβασμό. Τον σεβασμό προς την γη, προς την φύση, προς τους συνανθρώπους τους, αλλά, αυτό που μπορεί να σε φέρει στα όρια της τρέλας, είναι η έλλειψη σεβασμού προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το καλό της κοινωνίας, είναι το καλό όλων των ανθρώπων, αυτών που επιλέγουν να ζήσουν ως όντα κοινωνικά, καταπιέζοντας ενδεχομένως κάποιες προσωπικές τους επιθυμίες, αλλά και αυτών που τοποθετούν αυτές τις ίδιες επιθυμίες πάνω από την κοινωνία, πάνω από τον Θεό τους και, εν τέλει, πάνω από τον εαυτό τους, τον ίδιο εαυτό που πασχίζουν τόσο να ικανοποιήσουν.

Σίγουρα θα ήταν υπερβολικό κι ουτοπικό (ίσως κι αναρχικό θα έλεγαν κάποιοι, μα που είναι το κακό με αυτό; ) να ζητηθεί μέσα από αυτό το κείμενο μια κοινωνία όπου όλοι θα σκέφτονται πρώτα τον διπλανό τους και έπειτα τον εαυτό τους -δεν έχουν επιφέρει μια τέτοια αλλαγή τόσοι αιώνες και τόσοι μεγάλοι φιλόσοφοι, πολιτικοί και άνθρωποι των γραμμάτων. Εξίσου σίγουρο είναι όμως και ότι όσο οι άνθρωποι θα... παραμένουν άνθρωποι, ακολουθώντας τις επιταγές της εγωιστικής τους φύσης, θα υπάρχουν κι άλλοι οι οποίοι δεν θα σταματούν να προσπαθούν για να επιτύχουν το πρότερα αναφερόμενο όνειρο. Δεν υπάρχει, εξάλλου, τίποτα αρνητικό στο να ονειρεύεται κανείς, πόσο μάλλον όταν παλεύει γι' αυτό όσο του το επιτρέπουν οι ανάσες του.

Η ανάσταση, ή η αναγέννηση, πλησιάζει. Οι καμπάνες θα πάψουν το μοιρολόι και θα ξεκινήσουν ένα θριαμβευτικό εμβατήριο, για την νίκη της ζωής επί του θανάτου. Κι όταν σταματήσουν, θα μπορούμε ξανά ήσυχοι να επιστρέψουμε σε μια ζωή που περισσότερο θυμίζει μελλοθανάτους παρά ανθρώπους που κέρδισαν την αιωνιότητα, να παρατηρούμε τον κόσμο να σαπίζει και να μετράμε ήρεμα και μοιραία το πέρασμα του χρόνου, έως ότου πλέον μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι "εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε, τώρα είναι η σειρά των επόμενων να βαδίσουν στον δρόμο της εξιλέωσης που τους έχουμε έτοιμο και στρωμένο".

Ναυαγός