Ο Αντώνης Βλάχος στον Summer Rain Rock Radio!

Ήρθε η στιγμή να γράψω κι απλά έχω κάτσει εδώ και μισή ώρα και κοιτάζω τη λευκή σελίδα του Word. Από πού να αρχίσω; Δε ξέρω.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τον Αντώνη τον "γνώρισα" μέσα από τις μουσικές των 3Fold Pain. Alternative metal ύφος, γκάζια στα live, απίστευτη ενέργεια… όλα αυτά τα "cliché", μα πέρα για πέρα αληθινά. Ο λόγος που βρεθήκαμε κι είχαμε μια πραγματικά πολύ όμορφη κουβέντα είναι μια άλλη, διαφορετική, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα πτυχή του. Αυτή των ακουστικών live ή one man show όπως λέει κι ο ίδιος, που κάνει με κάθε αφορμή, με κόπο και μεράκι. Α! Και αυθορμητισμό.

"Στις 12 στην Ακρόπολη", όπως κι έγινε. Ήταν όμορφο που δεν μπλεχτήκαμε καθόλου με τηλεφωνήματα, μου είπε αργότερα. Θύμισε τότε, παλιά, τα ραντεβού με την παρέα στην πλατεία. Όποιος δεν ήταν στην ώρα του, το έχανε. Και θα συμφωνήσω. Ο καφές ήρθε χωρίς καθυστέρηση στο τραπέζι κάτω από τον πλάτανο κι αρχίσαμε την κουβέντα ευθύς αμέσως.

"Ήμουν γύρω στα 7. Μια μέρα ποτίζαμε στο σπίτι, στο Αίγιο, και κάποια στιγμή, ενώ είχαν τελειώσει οι γονείς, κάθισαν, πήραν την κιθάρα και μια φυσαρμόνικα κι άρχισαν να παίζουν μουσική. Έτσι απλά. Τους άκουσα κι έμεινα. Λέω πώς γίνεται αυτό; Πώς βγαίνει αυτός ο ήχος; Ε, από τότε άρχισα να γρατζουνάω την κιθάρα – κυριολεκτικά, χαχα – κι έγινε μια συνήθεια".

Η πρώτη "επίσημη" ενασχόληση με τη μουσική, ήταν ένα group που δημιούργησε με παρέα φίλων στο Αίγιο, πίσω στο 1998, ονόματι Νεανικός Πόθος, στο οποίο έπαιζαν κατά κόρον Τρύπες κι άλλα κομμάτια παρόμοιου ύφους. Η μία μπάντα έφερε την άλλη κι έφτασε πλέον να μην μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς τη μουσική.  Αγαπημένη μπάντα; Deftones. Αγαπημένος καλλιτέχνης; Jeff Buckley. Αγαπημένο κομμάτι; Comfortably numb.

Τα τελευταία τρία χρόνια μετρά πολλές εμφανίσεις σε μαγαζιά μόνο με μια κιθάρα και φωνή, ενώ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει ενσωματώσει στο πρόγραμμά του λούπες κι άλλα μουσικά όργανα. Κύρια έμπνευση ο Jeff Buckley, o James Morrison κι ο Ray LaMontagne. Συνδυάζει pop, rock, folk, funk κι άλλα είδη, πετυχαίνοντας μια ιδιομορφία, που δε ξενίζει. Δε ξεχωρίζει κάποιο, όμως.

"Μου αρέσει να βουτάω το ψωμί σε όλες τις σαλάτες (γέλια)", είπε χαρακτηριστικά.
Όταν τον ρώτησα αν θα μπορούσε να διαλέξει μεταξύ της μπάντας και των ακουστικών live, μου απάντησε: "Είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά. Καλύπτει το κάθε ένα διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα μου. Μέσω της μπάντας βγαίνει ένας τσαμπουκάς, λόγω και του κοινωνικοπολιτικού στίχου, του όλου στυλ, του metal. Βγάζω κι εγώ κάποια ψυχολογικά αν θες... Όταν είμαι εγώ κι η κιθάρα μου, είναι αλλιώς. Άλλο συναίσθημα. Επίσης, αυτό έχει και τα θετικά του και τα αρνητικά του. Όταν είσαι μόνος σου σε κάτι δεν έχεις πολλές ιδέες σε αντίθεση με τις συνεργασίες για παράδειγμα που δίνεις και παίρνεις. Από την άλλη όμως, αν κάτι πάει στραβά παίρνεις όλη την ευθύνη εσύ, έχεις όλο το βάρος πάνω σου".

Και συνεχίζει: "Σε κάθε περίπτωση, η μουσική, όσο τετριμμένο και να ακουστεί αυτό, είναι η ζωή μου. Δίνει νόημα σε αυτή. Και το λέω τώρα, όντας αρκετά ώριμος κι έχοντας κατασταλάξει μέσα μου στο τι με ευχαριστεί και τι με γεμίζει. Δε θέλω να φανώ αλαζόνας και κακός, αλλά όταν βλέπεις για παράδειγμα παιδιά 16 χρονών όπως είδαμε φέτος στο Voice – που είχε και πολύ ωραίες φωνές, προς Θεού -, το οποίο στην αρχή παρακολούθησα λίγο, από περιέργεια κυρίως, να λένε ότι «Η μουσική είναι ο αέρας που αναπνέω…», ε κάτι δεν πάει καλά".

Μοιράζοντας τη ζωή του μεταξύ Αιγίου-Αθήνας, καταλήγει στο ότι εκτός των αστικών κέντρων, πχ σε κάποιο νησί, η αντιμετώπιση τυγχάνει να είναι καλύτερη. "Εκεί οι άνθρωποι σε σέβονται. Σέβονται εσένα τον ίδιο και την δουλειά σου. Θα σου εξασφαλίσουν δωρεάν διαμονή, φαγητό, μεταφορικά. Όχι όπως στην Αθήνα, για παράδειγμα, που απαιτούν να φροντίσεις ο ίδιος για τα αυτονόητα. Τελείως διαφορετική νοοτροπία. Καλώς ή κακώς έχω μάθει να μην κάνω υποχωρήσεις".

Και δεν έχει άδικο. Μάλιστα κι οι δυο συμφωνήσαμε στο ότι το ιδανικό θα ήταν να μεταφερθεί η νοοτροπία της επαρχίας (με την καλή έννοια͘, αυτή της ζεστασιάς, της φιλοξενίας, της καλοσύνης) στις μεγάλες πόλεις και τον κόσμο τους. Να γίνουν πιο ανθρώπινες οι συνθήκες. (Ακούγεται αρκετά ρομαντικό αυτό, ε; )

"Πριν μερικά χρόνια, είχα μαζέψει γύρω στα 1000 ευρώ. Λέω γεια, φεύγω, πάω Αγγλία! Έφτιαξα βαλίτσες και πήγα Λονδίνο. Χωρίς να έχω τίποτα εξασφαλισμένο. Έπαιζα μουσική στο δρόμο, το μετρό. Έψαχνα και σε μαγαζιά. Ζόρικα τα πράγματα. Έζησα αρκετό καιρό εκεί. Γύρισα πίσω το 2009 (τη χρονιά που εκδηλώθηκε η κρίση στη χώρα μας). Έπαθα κατάθλιψη σχεδόν. Μαυρίλα. Λες κι έφαγα χαστούκι. Για μια ακόμα φορά έδρασα βάσει αυθορμητισμού. Γενικά είμαι τέτοιος τύπος. Λειτουργώ αυθόρμητα. Δε θα βγει πάντα σε καλό, αλλά παίρνω το ρίσκο. Στην τελική πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό και στις δυνατότητές σου. Μόνο τότε θα πας μπροστά. Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου και πάντα θα σου μένει κάτι καλό σε ό,τι κι αν κάνεις".

Σκέφτεσαι ότι πρόκειται για ένα άτομο που δεν έχει σπουδάσει ποτέ και τίποτα πάνω στη μουσική. Ούτε φωνητική. Ούτε κιθάρα. Ούτε τύμπανα. Ούτε μπάσο. Ούτε βιολί. Ούτε το 'να. Ούτε τ" άλλο. Εξάσκηση, εξάσκηση, εξάσκηση.
"Η μουσική είναι ένας κουβάς τον οποίο γεμίζεις συνέχεια και κάποια στιγμή θα ξεχειλίσει. Η διαδικασία του να παραχθεί όλο αυτό είναι η μαγεία. Υπομονή, επιμονή και πείσμα. Αυτά χρειάζονται και θα είσαι εντάξει".
Τον ρώτησα αν σκέφτηκε ποτέ να τα παρατήσει. Αν έφτασε ποτέ στο σημείο να πει ότι αυτό ήταν, τέλος. Ήταν κάθετος: "Σε καμία περίπτωση. Δε θα σταματούσα ποτέ, ούτε έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο".

Πρόσφατα γιορτάστηκε σε κάθε γειτονιά, η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής, μια γιορτή που τείνει να γίνει θεσμός πλέον. Ο ίδιος, συμμετείχε στη γιορτή που διοργανώθηκε στο Ίλιον, από τοπικούς φορείς. "Ήμουν από νωρίς εκεί και παρακολουθούσα τα παιδιά από το Μουσικό Στέκι Ιλίου που έστησαν την όλη φάση, να τρέχουν πάνω κάτω. Και τα έκαναν όλα αφιλοκερδώς. Όλα. Στο τέλος ανέβηκαν κι οι ίδιοι στη σκηνή και τζαμάραμε για αρκετή ώρα. Τους είπα κι ευχαριστώ, γιατί έτσι ένιωσα. Χάρηκα πολύ που ήμουν μέρος όλου αυτού. Θεωρώ πως αυτή η «Γιορτή Μουσικής», που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια είναι σαφέστατα μια ευκαιρία για τους μουσικούς να βγαίνουν προς τα έξω και να ακούγονται".

"Δεν υπήρχε περίπτωση να μη σου κάνω αυτή την ερώτηση. Πώς βλέπεις το όλο πολιτικοκοινωνικό σκηνικό στην Ελλάδα;", είπα.
"Κοίτα, πλέον πιστεύω πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Αρετές υπάρχουν, αλλά μέχρι εκεί. Δε βλέπω διάθεση να αλλάξει το σκηνικό. Ωχαδερφισμός και «μακριά μας να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι». (…) Πρέπει ο καθένας να καταλάβει τη δύναμή του. Το λέω ξανά και ξανά. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να πάρεις ένα χαρτί κι ένα στυλό να γράψεις αυτά που νιώθεις σήμερα με την κατάσταση που ζούμε. Τους προβληματισμούς, τα άγχη σου. Πώς σκέφτεσαι και πώς βιώνεις όλο αυτό.
(…)Παρόλα αυτά μ’ αρέσει που είμαι Έλληνας. Είχα ζήσει ένα διάστημα στην Ιρλανδία. Εκεί ζουν σα ρομπότ. Στις 09:00 ξυπνάμε, στις 12:00 το μεσημεριανό, στις 17:00 το δείπνο. Όχι, δε θα μπορούσα να ζήσω έτσι. Λείπει αυτό το «έξω καρδιά» που λέμε»".

Ως  προς τα πλάνα για το άμεσο μέλλον: studio για την παραγωγή κομματιών με τους 3Fold Pain, δίσκος καλώς εχόντων των πραγμάτων μες στο 2015, live (τόσο μόνος του, όσο και με τη μπάντα) μες στο καλοκαίρι.

Χμ, και να μη ξεχάσω! Το Mono Metal Festival. Ένα φεστιβάλ που ο ίδιος διοργανώνει για δεύτερη χρονιά, σε ένα δικό του χώρο, στο κτήμα Dry Rock, στο Αίγιο. Είναι αστείος ο τρόπος που βρέθηκε το όνομα. «Η ατάκα έμεινε μια μέρα που ήμασταν όλη η παρέα στην παραλία και λέγαμε ο ένας στον άλλον για πλάκα: «Μόνο μέταλ, ε! Ούτε ροκ, ούτε άλλα! Μόνο μέταλ! Ε, κι έμεινε. Θέλαμε να κάνουμε κάτι για να περάσουμε εμείς καλά. Πήγαμε πήραμε μπύρες, στήσαμε τα όργανα, παίξαμε κι ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Φέτος θα είναι λίγο διαφορετικά. Ήδη έχω μιλήσει με κάποιες μπάντες και ευελπιστώ να πάνε όλα καλά».
3 Αυγούστου, λοιπόν, με πολλές εκπλήξεις και πολλά ονόματα. Αδημονούμε για λεπτομέρειες!

Και κλείνω με την αγαπημένη μου διασκευή (ή τουλάχιστον, αυτή που άκουσα πιο πολλές φορές).

ΥΓ 1:Όσοι δεν τον ξέρετε, αναζητείστε τον παρακάτω και ρίχτε ένα αυτί! Αξίζει – και στα live ακόμα περισσότερο. (Στο YouTube χάνει, πιστέψτε με)

ΥΓ 2: Να σχολιάσω, επίσης, το πόσο πράος και χαμηλών τόνων άνθρωπος είναι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Τον ευχαριστώ ξανά.

Cheers!

YouTube Channel - Soundcloud Page - BandCamp Page -

3Fold Pain YouTube Channel - Facebook

Mono Metal Fest Facebook Page

Συνέντευξη στην Ελπίδα Πουρναρά