Ο Γιάννης Αγγελάκας επέστρεψε. Μια φράση με πολλά νοήματα, και τα Ήσυχα Τραγούδια για Ανέμελα Λιβάδια τα καλύπτουν όλα. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο πλέον πλαισιωμένος από τους 100°C, ο Γιάννης Αγγελάκας άφησε κατά μέρος τις πιο... πειραματικές μορφές που ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια, κρατώντας πάντα εκείνα τα στοιχεία που σε κάνουν από την πρώτη νότα να καταλαβαίνεις ποιος είναι ο δημιουργός αυτού που ακούς.
Η πρώτη νότα σε αυτόν το δίσκο έρχεται από το Μόνο από τη Λύπη σου, που ήταν και το πρώτο single του άλμπουμ. Η πρώτη νότα σε αυτόν το δίσκο σε πάει πολλά χρόνια πίσω, ίσως γύρω στο 2002, ίσως λίγο πιο πριν, και σου δίνει να καταλάβεις ότι το ταξίδι στο χρόνο και το χώρο μόλις ξεκίνησε. Στίχοι, τα ξέρεις τι να στο πω, σχεδόν ποιητικοί κι απόλυτα εκφραστικοί, ένας Αγγελάκας που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ιδιαιτερότητα και τη δυναμική της φωνής του και μια μπάντα που δεν σ' αφήνει να μην παρασυρθείς από τη μουσική. Πρώτη επαφή, δισκογραφικά, και με τα τρομερά φωνητικά της Λαμπρινής Γρηγοριάδου.
Το ακούσαμε πρώτη φορά το καλοκαίρι, με τη θερμοκρασία πράγματι να πλησιάζει τους 100°C, στριμωγμένοι και κουρασμένοι. Μόλις πήραμε όμως γραμμή πώς θα πήγαινε το τραγούδι, το γυρίσαμε στο... ξύλο. Νεάντερταλ ο τίτλος του και περιμέναμε ανυπόμονα να το ακούσουμε και στουντιακό. Τραγούδι για πιθήκους και πρωτόγονους, αλλά όχι με την καλή έννοια, τραγούδι για τους φίλους μας τα ζώα, τους φίλους μας που δεν θέλουν τους πρόσφυγες να "λερώνουν" τα τίμια χώματα της χώρας τους. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που ήταν τόσο σαρκαστικός ο Αγγελάκας;
Ωσάν Τυφλό Σπουργίτι "κουτουλάει στην Άβυσσο", κατεβάζει ρυθμούς και τραγουδάει με χαμηλή φωνή. Πάντα τον Αγγελάκα τον έχουμε συνδυασμένο με υψηλές εντάσεις, κι όταν αυτές κατεβαίνουν μοιάζει να φωνάζει ψιθυρίζοντας, με εκείνον τον θεατρικό τρόπο που θυμίζει παραμυθάδες σε θεατρικές παραστάσεις, τονίζοντας κάθε λέξη και κάθε φράση εκεί που πρέπει. Εδώ φαίνεται καθαρά και η επιρροή από ποιο ρυθμικά είδη, προσθήκη που ήρθε παρέα με τα δυο πνευστά και τα ηλεκτρονικά στοιχεία -που δεν έλειπαν, απλώς τώρα ακολουθούν φόρμες περισσότερο συμβατικές, αν υπάρχει κάτι στη μουσική του Αγγελάκα που μπορεί να θεωρηθεί συμβατικό.
Ξεκινάει σαν τραγούδι για Σάββατο βράδυ στη Βαλαωρίτου, αλλά δεν είναι τέτοιο. Το Μια Χαρά είναι η πρώτη σχεδόν καθαρή ροκ κατάθεση αυτού του δίσκου, με τη μουσική να ανεβαίνει ψηλά και τον Αγγελάκα να μένει να τραγουδά χαμηλά, πάντα με τα απαραίτητα ξεσπάσματα και ένα απίστευτο groove που σε ανατινάζει.
Ακολουθεί κι η πρώτη "μπαλάντα" του δίσκου, το Παίρνε με Μαζί σου, με τη Λαμπρινή να παίρνει τα ηνία σε ένα ντουέτο ουσιαστικά με τον Αγγελάκα και τον ακουστικό ήχο της κιθάρας της να πηγαίνει μαζί και παράλληλα με τους ηλεκτρονικούς ήχους στο background. Το μουσικό τελείωμα μας θύμισε τη δουλειά του Αγγελάκα με το Νίκο Βελιώτη, ο οποίος συμμετέχει και σε αυτόν το δίσκο.
Με "πόθους τρελούς κι όνειρα" έρχεται ο Ψεύτης, τραγούδι που σε γυρίζει στην εποχή των Επισκεπτών, μην ξεχνάς ότι κάποιοι από τη μπάντα είναι γνωστοί μεταξύ τους από εκείνη την εποχή, τραγούδι που κανείς δεν ξέρει τι είναι. Είναι ροκ; Έντεχνο; Πειραματικό; Μήπως είναι απλά Αγγελάκας; Ναι, αυτό είναι. Με μια δόση επικής κινηματογραφικής ταινίας. Hunger Games φάση.
Είναι και το Φιλικό, που τελικά μόνο φιλικό δεν είναι, αν σκεφτεί κανείς τις "ύαινες και τα διψασμένα ζόμπι". Παινέψαμε ήδη το στιχουργικό σαρκασμό του δίσκου, ε; Κομμάτι που ενδεχομένως θα χωρούσε και στη Γελαστή Ανηφόρα, σε αντίστοιχο ύφος και με την ίδια δυναμική που έφερε το Σαράβαλο ή η Δικαιοσύνη, κι εκεί που νομίζεις ότι χαλαρώνει, μια ακόμα φιέστα πνευστών, φωνών και ηλεκτρονικών και στη μέση ο τρελός μαέστρος να δίνει το σύνθημα με την απίστευτη, για άνθρωπο 57 χρονών, ενέργεια του.
Με ένα "θόρυβο" στο background που δημιουργεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα και κατά κύριο λόγο ακουστικό υπόβαθρο, το Ποτέ προστίθεται στη λίστα των τραγουδιών του δίσκου που έχουμε ήδη αγαπήσει. Στίχοι λιτοί, αλλά άμεσοι και πάντα με το δικό τους ποιητικό ρυθμό. Στο ίδιο μοτίβο κι η διασκευή στο θρυλικό Δεν Θέλω τα Ματάκια σου του Βασίλη Τσιτσάνη, που ο Αγγελάκας και οι 100°C φέρνουν στο 2016 και του δίνουν το δικό τους ξεχωριστό χαρακτήρα. Από τις σπάνιες διασκευές που έχει κάνει, πάντα σε ρεμπέτικα.
Το άλμπουμ κλείνει με το ομώνυμο Ήσυχα Τραγούδια για Ανέμελα Λιβάδια, το οποίο όπως καταλαβαίνεις είναι αρκετά ήσυχο, τόσο ήσυχο που ο Αγγελάκας επιλέγει να μας κάνει ν' ανατριχιάσουμε αυτή τη φορά ψιθυρίζοντας. Κι αν μπορείς, προσπάθησε να αντισταθείς στο να κλείσεις τα μάτια και να χαθείς στην εγκεφαλική επίθεση που δέχεσαι.
Το ξέραμε ότι η δημιουργία των 100°C θα έφερνε έναν άλλο, έναν ζεστό αέρα (δεν το περίμενες ε;) στη μουσική του Γιάννη Αγγελάκα. Όλοι μαζί γεμίζουν με τρόπο αξιοθαύμαστο το μουσικό χώρο που τους δίνεται, δημιουργούν τρομερή χημεία και νιώθεις ότι παίζουν μαζί από πάντα. Τα Ήσυχα Τραγούδια που, τελικά, δεν είναι και τόσο ήσυχα, αποτελούν έναν εξαιρετικό δίσκο, τη μεγάλη επιστροφή του Γιάννη Αγγελάκα μετά από τρεισήμισι χρόνια, και μάλιστα ακόμα πιο εντυπωσιακά από την προηγούμενη δουλειά του, και σίγουρα θα βρίσκεται κάπου ψηλά στις προτιμήσεις μας για τα άλμπουμ της χρονιάς. Ευτυχώς που δεν κυκλοφόρησε τον επόμενο μήνα, κι έτσι δεν χρειάζεται να περιμένουμε 11 μήνες για αυτό.
Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.