Dendrites - Dendrites

Η ελληνική "σκληρή" σκηνή -είτε πρόκειται για stoner, είτε για metal, είτε για ό,τι άλλο- βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε μεγάλη ακμή. Και δεν είναι μόνο γνωστά ονόματα που "τραβούν κουπί", αλλά και νέες μπάντες που ξεπετάγονται, τόσο από τις μεγάλες πόλεις, όσο και από μικρότερες. Μία από αυτές, είναι και οι Dendrites.

Σχηματίστηκαν το 2013, σταθεροποίησαν τη σύνθεση τους το 2015 και το Σεπτέμβρη κυκλοφόρησαν το πρώτο, ομώνυμο, άλμπουμ τους. Southern metal και rock ήχοι, σε ένα άλμπουμ με 10 κομμάτια κι αξιοπρόσεκτο artwork.

Το συγκρότημα μας δίνει από νωρίς μια γεύση του τι ακολουθεί, με το ατμοσφαιρικό και παράλληλα εκρηκτικό The Wheel, όπου φανερώνουν και τη σημασία της κιθάρας και των φωνητικών στη μουσική ταυτότητα των Dendrites.

Στο ίδιο μοτίβο, αλλά πιο αργό και βαρύ, με stoner στοιχεία, έρχεται το Breath. Η κιθάρα δίνει τη θέση του πρωταγωνιστή στα τύμπανα, τα φωνητικά κινούνται μεταξύ Metallica και Disturbed (για στυλ ερμηνείας μιλάμε πάντα): Αυτό είναι το How Many Times.

Τα πρώτα δευτερόλεπτα του Peace of Mind ίσως να σου θυμίσουν ένα πιο αργό και βαρύ My Hero (Foo Fighters). Δεν μένουν όμως εκεί, αφού το κομμάτι ξεκινά με ένα ενδιαφέρον κιθαριστικό σόλο, πριν μπει η φωνή και σταδιακά ανέβει κι άλλο, σε ένα ακόμα κομμάτι επηρεασμένο από alternative metal, το οποίο όπως φαίνεται ταιριάζει στο στυλ της μπάντας.

Από την άλλη, το Devilshead αποδεικνύει ότι της ταιριάζουν περισσότερο από ένα στυλ. Με στοιχεία southern, το οποίο εξάλλου υπάρχει πάντα, άλλοτε πιο φανερό, άλλοτε "κρυμμένο", κι έντονη stoner αισθητική, μας θύμισε λίγο και τις πρώτες δουλειές των Clutch. Αντίστοιχη περίπτωση αποτελεί και το Killer Smile of a Marionette που ακολουθεί, με λίγο πιο groovy ρυθμό.

Είναι southern; Είναι stoner; Είναι metal; Είναι το Whiskey Preachin' Motherfucker, κινείται στο ίδιο στυλ αλλά λίγο πιο ψηλά από τα δυο προηγούμενα, κι είναι ήδη αυτό που ξεχωρίζουμε και πιθανότατα θα τιμούμε λίγο περισσότερο στο Drunken Lullabies Radio Show.

Στο Tenterhook Blues οι Dendrites μας συστήνουν, όπως προϊδεάζει και ο τίτλος, με την μπλουζ πλευρά τους. Εντάξει, γράψτε λάθος, και στα προηγούμενα κομμάτια υπάρχει, εδώ όμως αποτελεί τη βάση για ένα σκληρό ροκ κομμάτι που κινείται σε μπλουζ και southern μονοπάτια.

Τα τύμπανα ξαναπαίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, στο Sorethroats and Bottlenecks. Λίγα περισσότερα εφφέ στη φωνή, στο μοναδικό ίσως κομμάτι που δεν δοκιμάζεται σε υψηλά επίπεδα, το πιο απλό πιθανόν κομμάτι του δίσκου, το οποίο όμως σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί αδύναμο σημείο, ούτε σε αφήνει αδιάφορο.

Ο επίλογος γράφεται από το Hold On. Βαρύ κιθαριστικό riff που σε βάζει από την πρώτη νότα στο νόημα, με τα τύμπανα και τα φωνητικά να σου επιβεβαιώνουν ότι οι Dendrites δεν θα σε αφήσουν να πατήσεις το stop πριν σου θυμίσουν τι σε έκανε εξ αρχής να τους ακούσεις.

Συνολικά, πρόκειται για ένα άλμπουμ συγκροτημένο και με μεγάλη συνοχή. Δεν πέφτει σε κανένα σημείο, ούτε σε απόδοση ούτε μουσικά, με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να το ακούσεις συνεχόμενα σαν ένα σύνολο. Πολύ καλό πρώτο δείγμα γραφής από τους Dendrites, οι οποίοι δείχνουν ικανοί να εξελίξουν ακόμα περισσότερο τα αξιόλογα στοιχεία που έχει η μουσική τους.

Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου