Naxatras - III

Ακούσαμε το νέο δίσκο των Naxatras: Ανατολή και Δύση, ψυχεδέλεια, ροκ και μπλουζ, σε ένα εξαιρετικά συμπαγές σύνολο, σε ένα ταξίδι στο διάστημα, στο χώρο και το χρόνο

Ο δίσκος ξεκινά να παίζει, κι από την πρώτη νότα έχεις στο μυαλό σου την εικόνα της μάσκας εκείνης που κοιτά βαθιά κατευθείαν στην ψυχή σου: Ναι, αυτό που ακούς είναι σίγουρα Naxatras, είναι ο τρίτος δίσκος των ευφυών Θεσσαλονικέων, οι οποίοι "απλώνουν" επτά κομμάτια μέσα σε κάτι περισσότερο από μία ώρα, στρώνοντας ένα (μαγικό) χαλί, σε ένα ταξίδι στο κενό του διαστήματος, στο χώρο και το χρόνο.

Τα πρώτα δευτερόλεπτα πετάς πάνω από την Ινδία, με ήχους ανατολίτικους μιας άλλης εποχής. Σιγά σιγά μπαίνουν τα εξαιρετικά τύμπανα και μπάσο, και προσπαθείς να μείνεις στην ίδια θέση που ήσουν, αλλά νιώθεις το σώμα σου να κινείται μόνο του στους ψυχεδελικούς ρυθμούς που του επιβάλλει το μυαλό(;) σου. Κάπου εκεί η κιθάρα γίνεται πιο νευρική και μας θυμίζει πόσο heavy rock n' roll έχουν μέσα τους οι Naxatras, με τα φωνητικά να έρχονται πιο δυνατά, επιβλητικά και ανατριχιαστικά από ποτέ. Αυτό είναι το You Won't Be Left Alone.

Ακολουθεί το On the Silver Line, το πρώτο και μοναδικό single που ακούσαμε από το δίσκο λίγο πριν αυτός κυκλοφορήσει. Κιθάρα, μπάσο και τύμπανα, αλλά νιώθεις σαν να ακούς τρεις μπάντες μαζί. Εκπληκτικά εφέ στην κιθάρα και το μπάσο που δίνουν βάθος ίσο με ένα πηγάδι βαθύ, ένα πηγάδι στο οποίο πέφτεις και γύρω σου βλέπεις αστέρια και πλανήτες, ψυχεδελικά ουράνια τόξα και ινδικές θεότητες, πέφτεις αλλά δεν πέφτεις, αιωρείσαι κι όλα γυρίζουν γύρω σου.

Λίγο μετά, βρίσκεσαι στη χώρα του απέραντου χρόνου: Το Land of Infinite Time έρχεται με την πιο κλασσική εισαγωγή, εκείνο το μπάσο που όταν το ακούς ξέρεις ότι είναι Naxatras, το πρώτο κομμάτι αυτού του δίσκου που έχει τόσο κυρίαρχο ρόλο, το πρώτο τραγούδι που θυμίζει τόσο έντονα την πρώτη δουλειά του συγκροτήματος, κάτι που δείχνει πως παρά την εξέλιξη τους, οι Naxatras παραμένουν πιστοί στις αρχές της σύνθεσης που είχαν όταν ξεκίνησαν να γράφουν. Ενώ στα προηγούμενα δυο βλέπουμε το συγκρότημα πιο heavy, εδώ επιστρέφουν στις "ρίζες", στα στοιχεία τους εκείνα που -προσωπικά- μου θυμίζουν μπάντες όπως οι Pink Floyd.

Το Machine, ξεκινώντας, σου δίνει μια αίσθηση παρόμοια με το Land of Infinite Time, με λίγο ακόμη περισσότερη Δύση μέσα του και λίγα μπλουζ ακόμη. Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα εντελώς μπλουζ κομμάτι, το οποίο ευτύχησε να γεννηθεί στο μυαλό μιας παρέας psych rock ηρώων, με το αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά εθιστικό και αρκούντως αισθησιακό.

Αυτή η μάσκα στοιχειώνει τα όνειρα μας

Στο Prophet, έχεις βέβαια το μπάσο που δίνει το σύνθημα να κλείσεις τα μάτια και να χαθείς στον άχρονο κόσμο των Naxatras, εκεί που κάνουν μπάσιμο τα στοιχεωτικά φωνητικά για να σε ανατριχιάσουν χωρίς να καταλάβεις τι σε χτύπησε, σε μία από τις πιο trippy στιγμές -στιγμές που διαρκούν μόλις οκτώ λεπτά- του δίσκου. Την ίδια στιγμή η μουσική από σχεδόν ρομαντική οδηγείται σε ένα υπόγειο τρίξιμο, έναν σεισμό που προκαλείται από το υπόκωφο μπάσο, την κιθάρα που μοιάζει με το σφυρί του Θωρ όταν φέρνει καταιγίδες, και τα τύμπανα που, όπως κάθε καλός σεισμός, δημιουργούν ρωγμές στο έδαφος.

Μετά από αυτό, έρχεται ένα πινκφλοϋδικό λευκό πρωινό. Με τα φωνητικά και πάλι καθαρά, άνευ εφφέ, και μια μουσική που σε κάποιο παράλληλο σύμπαν γεννήθηκε όταν η Νέα Ορλεάνη, γενέτειρα μεγάλων μπλουζ μουσικών, βρέθηκε στην ίδια γειτονιά με το Λονδίνο των Pink Floyd και το Βαρανάσι του Παντίτ, του δασκάλου, Ραβί Σανκάρ, να συνθέτουν το σύμπαν του White Morning.

Ο δίσκος κλείνει με το Spring Song. Ένα τραγούδι πράγματι σαν ανοιξιάτικο ξημέρωμα. Ο ήλιος βγαίνει σιγά σιγά κι ο ουρανός έχει ένα χρώμα μάλλον μπλε ή μωβ, με λευκές ανταύγειες. Κιθάρα ακουστική, ναι, καλά διάβασες, και μια ήρεμη ταξιδιάρικη μελωδία, κατάλληλη για να συνοδεύσει το τελευταίο τσιγάρο, λίγο πριν ο ήλιος βγει τελείως και αποφασίσεις πως ήρθε η ώρα, τώρα που όλοι ξυπνούν, εσύ να αποσυρθείς στα ενδότερα του δωματίου σου.


Η μουσική των Naxatras, από την αρχή του I έως το κλείσιμο του ΙΙΙ, κι ελπίζουμε να συνεχιστεί η αρίθμηση αυτή για πολλά ακόμη χρόνια, έχει μία συνέχεια. Είναι σαν να βλέπεις μια ταινία, ή καλύτερα, είναι σαν να γίνεσαι εξωτερικός παρατηρητής της ζωής σου, με συνεχές soundtrack, σαν να είναι και οι τρεις δίσκοι ένα τραγούδι, με αρχή, μέση, και τέλος -ένα τέλος βέβαια που παρατείνεται με κάθε νέα κυκλοφορία. Εντός αυτού του τραγουδιού, ξυπνάς, κοιμάσαι, πίνεις καφέ, πίνεις ποτό, καπνίζεις, ερωτεύεσαι, οργίζεσαι, χαμογελάς, χορεύεις, ταξιδεύεις. Οι Naxatras είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις συγκροτημάτων που διατηρούν μια εξαιρετική συνέπεια σε ό,τι αφορά την ποιότητα της σύνθεσης, στην εξέλιξη της αλλά και τη σύνδεση της με τα προηγούμενα. Η μουσική τους είναι σαν μια ιστορία με συνέχειες, κι ανυπομονούμε, ήδη, για το επόμενο επεισόδιο.

Επίλογος εναλλακτικός, θα μπορούσε να 'ναι: Οι Naxatras είναι τρεις. Ένας τρομερά ταλαντούχος κιθαρίστας, ένας κάτι (πολύ) περισσότερο από ικανότατος μπασίστας κι ένας άριστος ντράμμερ. Οι Naxatras είναι τρεις, αλλά ένας. Ένα ιδιοφυές μυαλό χωρισμένο σε τρία μέρη, τρεις άνθρωποι με σπάνια χημεία και πνευματική σύνδεση. Κι όσο για το III, οι ίδιοι έχουν γράψει τον πιο ταιριαστό χαρακτηρισμό, καθώς ολόκληρο το άλμπουμ είναι "ταξίδι σε μια άγνωστή γη, ένας αρχαίος μηχανισμός, μια προφητεία".

Διάβασε ακόμα:

Τι συμβαίνει στη διάσταση των Naxatras;
[ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ]

Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου