Οι Deaf Radio εξερευνούν τον "σύγχρονο πανικό" της κοινωνίας μέσα από ένα ταξίδι προαιώνιο αλλά και βγαλμένο από το μέλλον
Το άλμπουμ ξεκινά με ένα intro που θυμίζει soundtrack ταινίας αλλά φέρει την κατάλληλη σκοτεινή ατμόσφαιρα και "στρώνει το χαλί" για τα οκτώ κομμάτια που έπονται, με πρώτο το Death Club, που έρχεται με ένα εκρηκτικό κιθαριστικό attitude -εξάλλου όλη η μουσική του συγκροτήματος στηρίζεται στην "διάθεση" της κιθάρας- και με ξέφρενο ρυθμό που υπόκειται μονάχα στους κανόνες που θέτουν οι ίδιοι οι Deaf Radio.
Όπως οι ίδιοι λένε, το νέο τους άλμπουμ ορίζει την μουσική ενηλικίωση τους και ένα σημαντικό δείγμα αυτού του γεγονότος είναι το Animals, με φωνητικά που είναι σαν να έρχονται από κάπου μακριά, αλλά ζεστά και οικεία σαν να είσαι σπίτι σου, με ατμόσφαιρα τοποθετημένη κάπου μεταξύ ομιχλωδών δασών και σκοτεινών μπαρ.
Πίσω στον ξέφρενο και έξαλλο ρυθμό, συναντάμε το Dance Like a Reptile, με την ανέκαθεν καθορισμένη ατμοσφαιρικότητα που ακολουθεί τα κομμάτια των Deaf Radio από τη μία, αλλά με ταχύτατες κιθάρες κι ακόμα πιο ταχεία τύμπανα, σε παρασύρει σε μια δίνη που σε ζαλίζει και σε ρουφά μέσα της.
Ακολουθεί το πρώτο κομμάτι που έφτασε στα αυτιά μας από αυτόν τον δίσκο, ένα κομμάτι "Γραμμένο κυριολεκτικά πάνω στους τρούλους των εκκλησιών της Αστυπάλαιας", το οποίο αποτελεί και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιχουργικά δείγματα της μπάντας: Το Astypalea, είναι ένα κομμάτι βαθύ, εσωτερικό και προσωπικό, το οποίο εξωτερικεύεται και μοιράζεται με το σύμπαν, σε μια ένωση που οδηγεί στη δημιουργία της πολυσύνθετης μουσικής του, η οποία περπατά σε πολλαπλά μονοπάτια και σε φέρνει σε μια σχεδόν εκστατική κατάσταση.
Μιλώντας για τη στιχουργική ικανότητα των Deaf Radio, μοιραία οδηγούμαστε και στο επόμενο κομμάτι, που δίνει και στο άλμπουμ τον τίτλο του, Modern Panic. Το συγκρότημα ξέρει ακριβώς πώς πρέπει να μιλά για τον τρόπο που κινείται η σύγχρονη κοινωνία, όπως ξέρει μέσα στη σκοτεινή και εσωστρεφώς εκρηκτική μουσική του να περικλείει τους ρυθμούς και τον χαρακτήρα της κοινωνίας αυτής, και το Modern Panic είναι είναι χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αυτού.
Βλέποντας τον τίτλο του Colours θα περίμενε κανείς ένα κομμάτι στο ρυθμό παλιότερων τραγουδιών των Deaf Radio, π.χ. του Anytime. Αλλά όχι. Μπορεί αυτός ο χαρακτήρας να υπάρχει, αλλά πλέον το συγκρότημα ορίζει μια πορεία, στην οποία σβήνουν όλα τα γνωστά χρώματα και δημιουργούν δικά τους, σε μοβ και μπλε αποχρώσεις με σκιάσεις που θυμίζουν μαύρο. Σε αυτές τις αποχρώσεις κινείται και το ίδιο το κομμάτι, με ρυθμό που θυμίζει τους χτύπους του ρολογιού και σε τοποθετεί σε κάποιο μέρος βγαλμένο από το μέλλον μα και παλιότερο από τον ίδιο το χρόνο.
Από την ίδια εποχή γεννιέται και το επόμενο κομμάτι, Fossils. Κατάλληλη στιγμή για να κλείσεις άλλη μια φορά τα μάτια και να αφήσεις τον ίδιο το ρυθμό να σε οδηγήσει σε χορούς παγανιστικούς και μονοπάτια άγνωστα και μυστηριώδη, εκεί που σε κάθε γωνιά σε περιμένει και κάποιο διαφορετικό πλάσμα, γεννημένο μέσα στο μυαλό κάποιου σπουδαίου σουρεαλιστή ζωγράφου.
Τελευταία στάση, το Gas Station People, μια ατμοσφαιρική "μπαλάντα" που θα μπορούσε να είναι και βαλς αν παιζόταν σε κάποια μεγάλη αίθουσα και όχι σε κάποιο υπόγειο μπαρ, θα μπορούσε να είναι και τραγούδι κάποιας σπουδαίας μπάντας των 70's ή των 80's, αλλά όχι, είναι Deaf Radio και, τελικά, όσο περνά η διάρκεια του, συνειδητοποιείς πως δεν θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο. Το μοβ κυριαρχεί κι εδώ, η ομίχλη και ο καπνός ανεβαίνουν και σε κυκλώνουν, κι εσύ είσαι στη μέση, ζαλισμένος από τις αναθυμιάσεις και απλά αφήνεσαι, αφήνεσαι σε ένα ταξίδι που δεν έχεις ξανακάνει.
Παίρνοντας μια ανάσα, για να επανέλθουμε στον πραγματικό κόσμο, μετά την εμπειρία που ζήσαμε με το Modern Panic, ώρα να γράψουμε τον επίλογο. Και τι εμπειρία ήταν αυτή: Ένταση, ξεσπάσματα και ηλεκτρισμός από τη μία, ένα μαγικό ταξίδι σε άλλους κόσμους πρωτόγνωρους από την άλλη. Μια σύνθεση η οποία εξερευνά όλες τις πτυχές της σύγχρονης "τρέλας", πατώντας σε heavy και desert μονοπάτια, με τους Deaf Radio, με όλη την εσωστρέφεια που τους διακατέχει, να αποφασίζουν να εκθέσουν τους εαυτούς και τις ανησυχίες τους για ακόμη μια φορά με τους ανθρώπους εκείνους που μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις μαζί τους, αλλά και να οδηγήσουν ακόμη περισσότερο κόσμο σε αυτές ακριβώς τις σκέψεις.
Διάβασε ακόμη:
Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.