Junkheart - Άνοιξη Ρε [ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΗ]

Οι Junkheart δίνουν το σύνθημα και φέρνουν την... Άνοιξη Ρε, με το νέο τους άλμπουμ

Οι Junkheart πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησαν τη νέα δισκογραφική τους δουλειά, τρίτη κατά σειρά, με τίτλο Άνοιξη Ρε, έναν δίσκο για τον οποίο δούλεψαν πάρα πολύ, κυκλοφορώντας και από ένα βίντεο για κάθε κομμάτι του, έως ότου ολοκληρωθεί η σύνθεση σε έναν καμβά που έρχεται πραγματικά για να φέρει την άνοιξη, στις πρώτες ημέρες της.

Εμβατηριακά τύμπανα και μια "ηλιόλουστη" κιθάρα δίνουν το σύνθημα ότι η άνοιξη έρχεται, και τη φέρνουν οι Junkheart. Αυτό είναι το Μέχρι το Τέλος του Κόσμου, το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, που έρχεται με ταχύτητα.

Με κάτι από surf punk και ανεβασμένη διάθεση, με στίχους εν μέρει φωτεινούς κι εν μέρει μελαγχολικούς, και στη μέση ένα μικρό σολάκι από εκείνα που σε προδιαθέτουν για μια ωραία έκρηξη, έρχονται τα Φαντάσματα.

Μέσα από τα κρύα τσιμέντα της πόλης βγαίνει σαν κραυγή το 3X3, γεμάτο νεύρο, έτοιμο να σπάσει τους τοίχους του κελιού και να τρέξει ελεύθερο στους δρόμους. Η αίσθηση αυτή κορυφώνεται στο επόμενο κομμάτι, το Ας Υποκριθώ, το οποίο, παρόλο που πατάει αρκετά στο ska, δεν είναι απλώς ένα διασκεδαστικό κομμάτι, αλλά και αρκετά σοβαρό. Εδώ παρατηρούμε ακόμα πιο έντονα και τα back vocals που ακολουθούν τους στίχους σαν κάποιο σύνθημα σε γήπεδο, από εκείνα τα συνθήματα που νιώθεις να προκαλούν σεισμό σε όλο το στάδιο.

Ήσυχα [sic] και εν μέρει ακουστικά ακολουθεί το Ήσυχο Βράδυ, με μια αίσθηση από Flogging Molly. Ένα ήσυχο βράδυ στην πόλη, από εκείνα που τα σύννεφα δεν σ' αφήνουν να δεις τον ουρανό, ίσως έχει και λίγο κρύο, αλλά ο μόνος τρόπος να περάσει είναι να βγεις έξω στο μπαλκόνι και να τραβήξεις μια γερή ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου, μια ακόμα πιο γερή από τη μπύρα σου.

"Είναι στιγμές που η νύχτα σιωπά, κατάρες κι ευχές, απλά προσπερνά..." ξεκινά η φωνή με την κιθάρα να ακολουθεί από πίσω: Η Καρδιά Μου Χτυπά, στο ρυθμό αυτό που ξέρουν πολύ καλά οι ελληνικές μπάντες να παράγουν και στον ήχο αυτό που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ο ήχος του "ελληνικού punk rock".

Κι ύστερα, χάνεσαι στη Δίνη. Κάτι από folk punk και η φωνή σε πρώτο πλάνο, για να δίνεται έμφαση στο στίχο που μιλά για ισορροπία μέσα στο χάος κι ένα λαλαλαλα που σε γυρίζει στα χρόνια της αθωότητας, εκεί που έπαιζες με το χάος έχοντας άγνοια φόβου.

Πιο πάνω μιλήσαμε για σύνθημα. Όταν λοιπόν φτάσεις Στη Μέση του Πουθενά, εκεί θα νιώσεις πως είσαι ντυμένος και βαμμένος "στα χρώματα του πολέμου" κι αγκαλιά με φίλους παλιούς που πλέον έχετε χαθεί, ενώνετε τις φωνές σας σε ένα σύνθημα που θα ακουστεί σε όλη την πόλη -με... εκστασιασμένες κιθάρες και τύμπανα να οδηγούν προς την έκρηξη.

Κι ύστερα, έρχεται το Για Θυμήσου, με ακουστικό χαρακτήρα, από εκείνα τα τραγούδια που σε φέρνουν σε δίλημμα: Από τη μια είναι ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο για road trip την ώρα του ηλιοβασιλέματος με τον ήλιο λίγο να σε τυφλώνει καθώς τρέχεις με 140 στην εθνική, αλλά από την άλλη, είναι κι ένα κομμάτι από εκείνα που έχουν κρυμμένη τόση ενέργεια, που όταν τα ακούς σε κάποιο μπαρ ήδη θολωμένος από το αλκοόλ, σε παρασύρουν και ξυπνάς και αρχίζεις να κουνάς το κεφάλι.

Τελευταίο κομμάτι, το ομότιτλο Άνοιξη Ρε. Με μια κλιμάκωση εντυπωσιακή και εξαιρετική ενέργεια, φέρνει πραγματικά την άνοιξη, λιώνει τους πάγους στους δρόμους και τις καρδιές, φέρνει στο νου κάποιο πάρκο γεμάτο κόσμο, στη μέση στημένο ένα πάλκο και πάνω του η μπάντα να σου κλείνει το μάτι.

Το Άνοιξη Ρε δεν θα μπορούσε να είναι καθόλου διαφορετικό απ' ότι το περιμέναμε. Το punk attitude της μπάντας φέρει μαζί του όλα εκείνα τα συναισθήματα που ξυπνά η άνοιξη, όταν νιώθεις να πλημμυρίζεσαι από παντού με διαφορετικές αισθήσεις και δεν ξέρεις ποια να ακολουθήσεις: Θέλεις να σπάσεις τα κάγκελα της φυλακής σου, όπως κι αν αυτή η φυλακή μπορεί να ονομάζεται, θέλεις να νιώσεις τον ήλιο να σου καίει το πρόσωπο, μα κοιτάς πίσω σου σε όλα αυτά που έχεις αφήσει και νιώθεις μια δύναμη να σε τραβά προς τα εκεί. Προχωράς μπροστά με θράσος και αποφασισμένος, μα κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου σε κάνει να πιστεύεις ότι ο "χειμώνας" δεν έχει τελειώσει ακόμα και πρέπει να παλέψεις αρκετά για να βγεις από τη δίνη του. Το άλμπουμ ξυπνά λοιπόν το δίλημμα της άνοιξης, ξυπνά το δίλημμα της κάθε ημέρας, όπου πρέπει να επιλέξεις ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις, έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις επιλογές σου και να ζήσεις με αυτές. Και, ξέρεις, οι Junkheart έχουν το κάτι τόσο οικείο που νιώθεις πως είστε φίλοι από τα παλιά, γνωρίζουν τις σκέψεις σου και τις κάνουν μουσική πριν καν τις σκεφτείς εσύ ο ίδιος.


** Μεγάλη παράλειψη θα ήταν βέβαια αν δεν λέγαμε κάτι και για το artwork του δίσκου, τη μοναδική αυτή σύνθεση με το δέντρο (της ζωής ίσως;) με μια καρδιά στο κέντρο του, φως από τη μία, σκοτάδι από την άλλη, ένα εξώφυλλο που ταιριάζει σε απόλυτη αρμονία με τη μουσική του δίσκου.

Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου