Μια συναυλία υψηλών ταχυτήτων και ποιότητας από μια -όπως καθημερινά αποδεικνύεται- σπουδαία μπάντα
Από τις πιο ενεργές μπάντες του ελληνικού πανκ, ειδικά live, οι Bad Movies δεν γινόταν να λείψουν από αυτό το ιδιαίτερο τριπλό ραντεβού των Rumjacks με το κοινό της χώρας, έτσι ήταν μαζί τους καθ' όλη τη διάρκεια του περάσματος τους από τα μέρη μας. Έδωσαν και αυτοί το δικό τους σόου, ένα σόου που ξέρεις ότι ποτέ δεν θα σε αφήσει απογοητευμένο. Με τον εκρηκτικό χαρακτήρα και τη 'μαγκιά' τους οι Bad Movies μας παρέσυραν -είχαν και καιρό να επισκεφθούν την Αθήνα κι είχαν λείψει στο κοινό εδώ- και μας ξεσήκωσαν, ιδρώτας, πιασμένες πλάτες και βραχνιασμένες φωνές πριν καν... σερβιριστεί το κυρίως πιάτο.
Και πριν προχωρήσουμε, μια παρένθεση, καθώς -ελάχιστα απογοητευτικό για εμένα και για όσους δεν κατάφεραν να είναι από νωρίς στη συναυλία- ήταν μια από τις ελάχιστες φορές όπου το ωρολόγιο πρόγραμμα τηρήθηκε πράγματι κατά γράμμα, σε μια ένδειξη σοβαρού επαγγελματισμού τόσο από τα τρία συγκροτήματα όσο και από τους διοργανωτές.
Έτσι λοιπόν, με το ρολόι να δείχνει σχεδόν 22.30 τα φώτα έσβησαν και στα ηχεία άρχισε να ακούγεται μια διασκευή του You Are My Sunshine. Ένιωθες πως κάτι ιδιαίτερο πρόκειται να αρχίσει. Και δεν έπεσες έξω. Frankie McLaughlin, Johnny McKelvey, Gabe Whitbourne, Adam Kenny και Pietro Della Sala έκαναν κατάληψη του stage και ήταν έτοιμοι να μας προσφέρουν ακόμη μια live εμπειρία υψηλών ταχυτήτων και ποιότητας.
Με μια setlist που συνδύασε τα κομμάτια της τελευταίας τους δισκογραφικής δουλειάς, Saints Preserve Us αλλά και της πιο πρόσφατης, Sleepin Rough, με κομμάτια από ολόκληρη τη δεκαετή πορεία του συγκροτήματος, αυτή ήταν πράγματι μια επετειακή συναυλία και ταυτόχρονα ένα πάρτυ γενεθλίων που και το ίδιο το συγκρότημα φάνηκε να απολαμβάνει τόσο όσο και ο κόσμος. Όπως και οι ίδιοι μας είχαν δηλώσει, θεωρούν το ελληνικό κοινό ένα από τα πιο "έξαλλα" που έχουν συναντήσει και σίγουρα η φετινή τριάδα συναυλιών τους εδώ -κρίνοντας από αυτήν της Αθήνας- επιβεβαίωσε τις δηλώσεις τους, με μπάντα και κοινό να βρίσκονται ταυτόχρονα σε σχεδόν εκστατική κατάσταση, αφήνοντας όλοι τα πάντα στο πάτωμα του Piraeus 117.
Διάβασε ακόμη:
Αεικίνητοι και ακούραστοι, τρέχοντας και χοροπηδώντας πάνω στη σκηνή, δύσκολα θα καταλάβαινε κανείς που δεν τους γνωρίζει ότι οι Rumjacks κουβαλούν πίσω τους δέκα ολόκληρα χρόνια, με τον... υπερκινητικό κι υπερηχητικό Frankie να δίνει το δικό του σόου, τον Johnny να μας προσφέρει στιγμές εκρήξεων τόσο ηχητικά όσο και με τα κύματα ενθουσιασμού που προκαλεί, τους Gabe και Adam να δίνουν έναν χαρακτήρα μπάντας που γεμίζει στάδια και τον Pietro -το πιο πρόσφατο μέλος του συγκροτήματος- να έχει πλέον ενσωματωθεί πλήρως και να έχει κι αυτός τη δική του μερίδα στο ξεσηκωτικό ιρλανδικού στυλ πάρτυ. Φυσικά, περιττό να πούμε ότι, πέραν του μαντολίνου και του μπάντζο, την παράσταση σε ό,τι αφορά τα όργανα της μπάντας έκλεψε η περίφημη tin whistle, η μεταλλική φλογέρα του mr. McLaughlin, η οποία στη συναυλία της Αθήνας έκανε αρχικά την εμφάνιση της στην εισαγωγή του A Fistful O' Roses, κι όταν ξαναβγήκε, κάπου στη μέση του σετ, για το Irish Pub Song, πλέον όλος ο κόσμος, ακόμα και να προσπαθούσε κάποιος, δεν μπορούσε να σταματήσει να χορεύει - χοροπηδάει - χτυπιέται ή έστω να κουνάει το κεφάλι βρε αδερφέ.
Φυσικά, πέραν από το χορό και την έκσταση, οι Rumjacks δεν παρέλειψαν και να μας ταξιδέψουν σε μέρη μακρινά αλλά οικεία, στα καταπράσινα λιβάδια των The Pot & Kettle, Black Matilda, My Time Again κ.α. αλλά και στον κόσμο της καθημερινής και της ταξικής πάλης με κομμάτια όπως τα Fact'ry Jack, Uncle Tommy, Blows & Unkind Words. Κι όταν αποφάσισαν να φύγουν από τη σκηνή, σιγά μην τους άφηνε το κοινό: Ξαναγύρισαν και μας αποχαιρέτησαν με ένα αρμόζον για τη συναυλία encore, για να επιστρέψουμε κι εμείς σιγά σιγά στο σπίτι σφυρίζοντας τις μελωδίες τους. Το περιμέναμε και οι... hopes and expectations μας επιβεβαιώθηκαν: Οι Rumjacks είναι μια σπουδαία live -και όχι μόνο- μπάντα και πλέον απλώς μετράμε μέρες μέχρι να ξανάρθουν.
Διάβασε ακόμη:
Δες όλες τις φωτογραφίες της συναυλίας εδώ.
Κείμενο - φωτογραφίες: Λάμπρος Loco Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Thank you, and may the force be with you.